Δε μου αρέσει η Πατρών – Κορίνθου. Ποτέ δε μου άρεσε. Τώρα περισσότερο, μόνο που σκέφτομαι ατελείωτα χιλιόμετρα έργων με το δρόμο να στενεύει κάθε τρεις και λίγο χαλάει η διάθεσή μου. Φορτηγά να αγκομαχούν σέρνοντας ουρές από απελπισμένους γιωταχίδες, σήματα περιορισμού του πλάτους του δρόμου να εμφανίζονται συχνά πυκνά κάνοντας τη διαδρομή να μοιάζει με τραινάκι σε λούνα πάρκ στην καλύτερη περίπτωση...

Προυσσός Ευρυτανίας

Με αυτή την προσωπική «παραξενιά» δεν είναι έκπληξη ότι μόλις έμαθα το δρομολόγιο για την εκδρομή στον Προυσσό άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές. Κάπως έτσι προέκυψε το plan B, το Project North, για να δώσω μία πιο επίσημη χροιά. Έτσι λοιπόν η διαδρομή Αθήνα  – Κόρινθος – Ρίο – Ναυπακτος – Θέρμο – Προυσσός προγραμματίστηκε και τροποποιήθηκε σε .... Αθήνα – Θήβα –Αράχωβα –Ιτεα –Γαλαξίδι –Ναύπακτος    κ.λπ.. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν κάποιος συνένοχος γι αυτήν την εκτροπή από το πρόγραμμα. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Γιάννη, αν και απ’ ότι έμαθα αργότερα προθυμία για συνενοχή υπήρχε και από αλλού...

Το Νότιο γκρουπ, πιστό στο ραντεβού του εμφανίζεται θορυβώδες είκοσι λεπτά αργότερα, και γεμίζει την καφετέρια προς τέρψη του Καφετεριάρχη και συμφορά της σερβιτόρας, που προφανώς στις δέκα και μισι το πρωί δεν έχει ενισχύσεις. Ανταλλάσσονται οι απαραίτητες χαιρετούρες και συστάσεις και θρονιαζόμαστε για έναν απολαυστικό καφέ μέχρι τις έντεκα και μισή. Μοιράζεται σε όλους ο χάρτης της εκδρομής και γίνεται ο απαραίτητος προγραμματισμός του ανεφοδιασμού. Ο Γιάννης, που δεν γέμισε στην Ιτεα, φεύγει για ανιχνευση του τεραίν και εύρεση βενζινάδικου με «κατοστάρα» βενζίνη, καθότι μερικοί εξ ημών (εμού συμπεριλαμβανομένου) βρίσκουμε τα ενενηντα πέντε  οκτάνια πολύ λίγα για τις καλές μας.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, στις εντεκάμισι ακριβώς (περίπου), χαιρετάμε τους φίλους που ήρθαν από την Πάτρα μέχρι τη Ναύπακτο, αλλά δεν συνεχίζουν και  αναχωρούμε. Κάνουμε μία στάση για ανεφοδιασμό, βράζοντας πλέον μέσα στα χειμερινά (έστω και χωρίς επένδυση) μπουφάν, και στρίβουμε Βόρεια με κατεύθυνση Θέρμο.

Λίγα χιλιόμετρα αργότερα, η άσφαλτος γίνεται χώμα. «Δε μπορεί» σκεφτόμαστε, «μάλλον θα ξαναγίνει άσφαλτος σε λίγο». Είμαστε στο χωματόδρωμο ήδη γύρω στα δεκαπέντε είκοσι λεπτά. Κυνηγοί σταματημένοι με τα θηριώδη 4Χ4 στην άκρη του δρόμου μας κοιτούν απορημένοι («που πάνε οι παλαβοί;»). Ευτυχώς που δε μας περάσανε για αγριογούρουνα δηλαδή. Λίγο αργότερα σταματάμε για ανασυγκρότηση. Το βασικό ερώτημα «Προχωράμε ή γυρίζουμε;». Η ποιότητα και το μήκος του χωματόδρομου μπροστά μας είναι αμφίβολα. Οι πληροφορίες βέβαια λένε ότι όντως και από εδώ στον Προυσσό βγάζει.

Ανάβουμε ένα κερί, προσευχόμαστε και συνεχίζουμε προς το ρολόι. Η θέα από το ρολόι είναι πανοραμική, φαίνεται όλο το μοναστήρι και σε μακρινή απόσταση τα βουνά τριγύρω.

Η ώρα έχει ήδη φτάσει τρεις και κάτι. Το στομάχι έχει ήδη αρχίσει να διαμαρτύρεται και αν κάτι μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα για τους T- Motoriders είναι ότι ποτέ, μα ποτέ (ποτέ, το τονίζω) δεν αφήνουν το στομάχι να διαμαρτύρεται.