T-Motoriders
T-Motoriders
η πιό ταξιδιάρικη παρέα
σας περιμένει!
Β. Ιταλία
Κάτι το κλίμα του Kalrovy Vary… κάτι οι αρκετές ώρες ξεκούρασης… θες το θαυματουργό χάπι που μας έδωσε ένας φαρμακοποιός στο κέντρο της πόλης , την επόμενη μέρα νιώθαμε αρκετά ξεκούραστοι και δυναμωμένοι… έτσι στις 7 και μισή ξεκινήσαμε για το StelvioPasso.
O καιρός σύμμαχος μας για άλλη μια φορά. Ούτε πολύ δυνατό ήλιο να σκάμε ούτε και βαριά συννεφιά για να οπλιστούμε με τα αδιάβροχά μας..
Η διαδρομή μέχρι να μπούμε στην Γερμανία ήταν οδηγική απόλαυση. Ο ίδιος καλοστρωμένος δρόμος, με τα καταπράσινα πανύψηλα δέντρα δεξιά αριστερά… τα χωράφια κοντά στο δρόμο να εναλλάσσουν μεταξύ τους τις αποχρώσεις του καφέ και του πράσινου με μια μικρή πινελιά από το χρυσαφί των μαζεμένων σταριών ή το σοβαρό λευκό των ανεμογεννητριών ή και ακόμα το όμορφο απαλό μωβ χρώμα που είχαν πολλά χωράφια, πιστεύοντας ότι ήταν λεβάντα.
Μπήκαμε στον αυτοκι νητόδρομο και ακολουθούσαμε τις πινακίδες για Μόναχο.
Όσο περνούσε η ώρα η κυκλοφορία αύξανε πάρα πολύ κυρίως στο αντίθετο ρεύμα. Πολλά φορτηγά διαφόρων μεγεθών.. αυτοκίνητα με οικογένειες φορτωμένα με τα ποδήλατα κι άλλοι με το τροχόσπιτό τους, που αποφάσισαν να απολαύσουν τον κυριακάτικο ήλιο και πολλοί με φορτωμένες σε τρέιλερ μηχανές μεγάλων κυβικών.
Σε ορισμένα σημεία λόγω έργων υπήρχε μποτιλιάρισμα αρκετών χλμ οπότε η οδήγηση μας ήταν αρκετά προσεκτική. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό! Υπήρχαν πολλά παρκινγκ ξεκούρασης και ξεμουδιάσματος , με πράσινο γκαζόν, ξύλινα παγκάκια κλπ αλλά όχι βενζινάδικα και επειδή δεν θέλαμε να το διακινδυνέψουμε βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και κάπου κοντά στο Regenstauf βρήκαμε ένα ανοιχτό.
Ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε για τις Άλπεις. Τα βουνά που στην αρχή βλέπαμε στο βάθος, σιγά σιγά γίνονταν όλο και πιο μεγάλα. Πριν την Αυστρία σταματήσαμε για ανεφοδιασμό μηχανής και δυνάμεων. Ένας μεγάλος σταθμός ανεφοδιασμού βενζίνης και τροφής και θα έλεγα σημείο έναρξης ανάβασης προς τα χιονισμένα βουνά των άλπεων. Πολλές μηχανές διαφόρων μοντέλων, ανέβαιναν και κατέβαιναν σταματώντας εκεί για να ξεκουραστούν.
Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, κυρίως στην γυναικεία παρέα μας, ήταν οι πολλές γυναίκες αναβάτες που στάνταρ θα υπήρχε και από μία σε κάθε παρέα μοτοσικλετιστών. Εκεί πήραμε και ένα πάσο, κάτι σαν το δικό μας αυτοκόλλητο για τα τέλη κυκλοφορίας, για την χρήση των αυτοκινητοδρόμων στην Αυστρία. Το κόστος για την μηχανή και για λίγες μέρες διάρκειας ήταν 4€.
Φάγαμε κάτι πρόχειρο, ήπιαμε τα ισοτονικά μας και ξεκινήσαμε. Από το Kufstein και μετά παράλληλα με εμάς υπήρχε και ο ποταμός Inn που έδινε μια άλλη νότα στο ταξίδι μας. Ο ποταμός της Ελβετίας, της Αυστρίας και της Γερμανίας, είναι δεξιός παραπόταμος του Δούναβη και έχει μήκος 517 χλμ. Βγήκαμε από την Autobahn και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε
Μπήκαμε σε 3-4 τούνελ πολλών χιλιομέτρων και το μεγαλύτερο που περάσαμε ήταν πάνω από 12χλμ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως υπήρχε εντός των τούνελ σήμα τόσο για το κινητό όσο και δορυφορικό σήμα στο navigator. Εδώ στην Ελλάδα σε σήραγγα 500 μ χάνονται τα πάντα!!
Τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά από πάνω μας οπότε αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο δεν ανεβήκαμε στο Stelvio, αλλά προτιμήσαμε να βρούμε καταφύγιο σ’ ένα restaurant ως επιβράβευση της οδηγικής μας ημέρας. Στο εσωτερικό η ατμόσφαιρα θύμιζε εστιατόριο Βιέννης. Η θέα του χιονισμένου βουνού στα 1350μ ήταν εκπληκτική. Το gourmet φαγητό ήταν πέραν των προσδοκιών μας και το απολαύσαμε πραγματικά. Ικανοποιημένοι από αυτή μας την επιλογή, ευχαριστημένοι και χορτάτοι από το υπέροχο φαγητό και γλυκό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου πραγματικά δεν προλάβαμε να ακουμπήσουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι , ο Μορφέας μας νανούριζε ήδη γλυκά.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας το Trafoi που βρίσκεται στις αρχές του StelvioPass. Είναι ένα χωριό στην ιταλική πόλη του Stelvio , στην αυτόνομη επαρχία του Bolzano. Το θέρετρο βρίσκεται στην Alta Val Venosta , στα 1.570 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας κατά μήκος του δρόμου στο Prato allo Stelvio.
Το επόμενο πρωί βγήκαμε μια βόλτα στο Trafoi. Κατεβήκαμε στο ποτάμι όπου το νερό ήταν ορμητικό και πάρα πολύ παγωμένο. Περπατήσαμε παράλληλα με το ποτάμι θαυμάζοντας την ομορφιά της φύσης, γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με αυτόν τον πεντακάθαρο και απονιονισμένο θα έλεγα αέρα.. Ανεπανάληπτη εμπειρία.. .
Επιστρέψαμε και φορτώσαμε τις μηχανές.
Φαγωμένοι ελαφριά και φορτωμένοι βαριά ξεκινήσαμε την ανάβαση για το μέρος που πολλοί αποκαλούν την Μέκκα των μοτοσικλετιστών. Στρίβαμε και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και στρίβαμε συνεχώς, τα πράσινα δέντρα μας συντρόφευαν στην αρχή της ανάβασής μας μέχρι που τα μακρινά χιονισμένα βουνά πήραν τη θέση των καταπράσινων πλαγιών. Ο ήλιος σύμμαχος μας δεν νοιώσαμε ούτε μια στιγμή το κρύο του χιονιού που είχαμε φτάσει σε σημείο να μπορούμε να το αγγίξουμε.
Στα 2.760μ υψόμετρο ζούσαμε μια μοναδική εμπειρία. Μοτοσικλετιστές από κάθε γωνιά γέμιζαν κάθε πέταλο του Stelvio και το κατάλευκο χιόνι στην κορυφή σου έδινε την αίσθηση πως ήμασταν σε άλλη εποχή του χρόνου, μήνα Γενάρη ας πούμε…
Καταλήξαμε στο καφέ λίγο πιο πέρα από το τελεφερίκ. Οι στροφές του Stelvio ήταν πλέον πιάτο μπροστά στα πόδια μας. Προσπαθούσαμε από κάθε οπτική γωνία να αποθανατίσουμε αυτή την ξεχωριστή ομορφιά , στην κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μας μηχανής. Το χαμόγελο στα χείλη και των τριών μας δεν έλεγε να φύγει. Νιώθαμε απελευθερωμένοι… μοναδικοί…. ευτυχισμένοι…. Αφήσαμε και το αποτύπωμα μας στο χιόνι με την ελπίδα ότι θα μείνει μέχρι να λιώσει το χιόνι. Στο καφέ η γυναίκα της παρέας ζήτησε καταφύγιο σε μια ζεστή σοκολάτα ενώ οι..άντρες κάτι σε πιο παγωμένο.
Βγάλαμε πολλές φωτό, πήραμε τα αναμνηστικά μας και ξεκινήσαμε για την Πάντοβα.
Στον δρόμο οι ποδηλάτες και οι μηχανές αύξαναν συνεχώς.
Περάσαμε από πολλά ωραία μέρη αλλά ο καιρός είχε αρχίσει πάλι τα δικά του με τις βροντές να μας προειδοποιούν για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.Μπήκαμε στην autostrata βγάζοντας ένα εισιτήριο το οποίο κρατήσαμε μέχρι την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο.
Η διαδρομή ήταν σε μια πεδιάδα πολλών χιλιομέτρων που σιγά σιγά μας οδηγούσε σ ένα τεράστιο φαράγγι. Ο δυνατός αέρας που άρχισε να φυσά ήταν επικίνδυνος για την συνέχιση του ταξιδιού μας οπότε στα πρώτα ΣΕΑ σταματήσαμε για ξεκούραση μέχρι να ηρεμήσει ο καιρός.
Μας έκανε ιδ ιαίτερη εντύπωση που ότι υπήρχε σε συσκευασίας φαγητού στα ΣΕΑ αυτά, ήταν απλά τεράστια..γλειφιτζούρια, σοκολάτες, γλυκά, παξιμάδια, ζυμαρικά.. Γιατί άραγε??
Η βροχή είχε πάρει την θέση του Αιόλου και μας συντρόφευσε σχεδόν μέχρι την Πάντοβα.
Βγαίνοντας από την autostrata πληρώσαμε 16,5 € για τα χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, βάλαμε τις καλές μας στο πάρκιν, τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και με τον χάρτη στο χέρι βγήκαμε προς αναζήτηση τι άλλου?? Τροφής φυσικά!!
Το ξενοδοχείο αυτήν την φορά ήταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης οπότε ήταν ευτύχημα για εμάς να μην περπατάμε πολύ ώρα και τα αξιοθέατα και οι λιχουδιές ήταν σε απόσταση..αναπνοής.
Στη κεντρική πλατεία βρήκαμε μια παραδοσιακή πιτσαρία Restorante Pizzeria . Μια όμορφη κλασική ιταλίδα σερβιτόρα που δεν ήξερε καλά αγγλικά μας έδωσε τον κατάλογο και οι παραγγελίες δόθηκαν με την δέουσα σημασία, δίνοντας βάρος στο καυτερό μέρος μιας και ήταν αδυναμία του Πάνου. Το pepperoncino στο φουλ , τα μεγάλα κατακόκκινα μάτια, τα πρησμένα χείλη και οι καπνοί από τα αυτιά ήταν απόδειξη ότι ήταν πραγματικά hot pizza!!! Οι σαλάτες και οι υπόλοιπες πίτσες έκαναν πάρτυ στον ουρανίσκο μας. Η παγωμένη μπύρα δεν μπόρεσε να λειτουργήσει τόσο πυροσβεστικά και τα μπουκάλια με το νερό άδειαζε το ένα μετά το άλλο… συνεχίσαμε στο ίδιο εστιατόριο τρώγοντας και ιταλικό γλυκάκι, έτσι για να καλμάρει την στομαχική μας επιθυμία και τελειώσαμε με καφέ espresso ικανοποιώντας επιτέλους την γεύση του Πάνου όσο αφορά τον καφέ….
Η επόμενη μέρα ήταν αρκετά δροσερή λόγω της ολονύχτιας βροχής και μας βοήθησε να απολαύσουμε τα αξιοθέατα της πόλης ευχάριστα.
Η Πάντοβα είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της βόρειας Ιταλίας και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα του Βένετο. Είναι μια μαγική μικρή πόλη, 200.000 κατοίκων, που συνδυάζει αρμονικά τη μεσαιωνική ιστορία με τους σύγχρονους ρυθμούς, ενώ για τους πιο πεπειραμένους είναι η πόλη των αριθμών: η 14η πόλη της Ιταλίας, με τη 2η μεγαλύτερη πλατεία στην Ευρώπη, το 7ο παλαιότερο πανεπιστήμιο σε συνεχή λειτουργία. Τα νούμερα, βέβαια, δεν λένε απολύτως τίποτα σε σχέση με αυτό που απολαμβάνει κανείς περπατώντας στην Piazza dei Signori, στο Prato della Vale και στον καθεδρικό του Sant' Antonio. Χάνεται κανείς μέσα στους λιθόστρωτους δρόμους, όπου ο μεσαιωνικός χαρακτήρας της πόλης έχει μείνει αναλλοίωτος και οι γραφικές πλατείες ξεπηδούν η μία μετά την άλλη.
Πρώτη στάση η Piazza Cavour και η Piazza dell' Erbe, την πλατεία της λαχαναγοράς, οπού εδώ και αιώνες οι φοιτητές συναντιούνται το απόγευμα για το σπριτς, το απεριτίφ της πόλης. Το σπριτς συναντάται κυρίως στην περιοχή του Βένετο, αλλά και στη Λομπαρδία, και η συνταγή του ποικίλλει. Συνήθως είναι ένα δροσιστικό κοκτέιλ από κρασί Prosecco, μικρή δόση τζιν, σόδα και λικέρ Aperol ή Campari . Είναι μια πραγματικά πολύ δυνατή συνήθεια, κάτι σαν να έχει περάσει στο DNA της πόλης. Κατηφορίσαμε μέχρι την Piazza dei Signori, όπου στην άκρη της πλατείας δεσπόζει o Torre dell' Orologio, ο πύργος του ρολογιού, χτισμένος το 1428, ένας από τους πρώτους αστρονομικούς μηχανισμούς στην Ιταλία που δείχνει τη σχετική κίνηση των ζωδιακών σχηματισμών. Λίγα μέτρα από τον πύργο, βρίσκεται η πλατεία-σύμβολο της πόλης, ωστόσο, είναι το Prato della Valle που μέχρι το 1785 ήταν ένας μεγάλος βάλτος. Σήμερα πάλι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πλατεία στην Ευρώπη, μετά την Place des Quinconce στο Μπορντό. Στα 90.000 τ.μ. της περιλαμβάνει ένα ελλειπτικό κανάλι που σχηματίζει ένα μικρό νησί, το l'Isola Memmia, το οποίο πήρε την ονομασία του από τον εμπνευστή του έργου, Andrea Memmo. Περιμετρικά του καναλιού στέκουν 78 αγάλματα επιφανών Ιταλών επιστημόνων και καλλιτεχνών.
Πολύ εύκολα βρεθήκαμε στην εκκλησία του st. Antonio, όπου μας γέμισε δέος και θαυμασμό. Μια τεράστια καθολική εκκλησία με ανάγλυφα αγάλματα, ανάγλυφες θρησκευτικές ιστορίες , μικρά παρεκκλήσια εντός, καθώς και τον τάφο του St. Antonio. Στην Ιταλία , τη βασιλική του Sant' Antonio di Padova (χτισμένη το 1301), την αποκαλούν μικρό Βατικανό. Ο Sant' Antonio, γεννημένος στην Πορτογαλία, έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στην Πάδοβα, όπου και πέθανε. Αν και το σώμα του δεν είναι άφθαρτο, η γλώσσα του είναι, και βρίσκεται σε ειδικό γυάλινο θόλο μέσα στο ναό μαζί με τις φωνητικές χορδές και ένα κομμάτι από το σαγόνι του. Ωστόσο, ειρωνικά, το 1991, μια κωμικοτραγική ιστορία εκτυλίχθηκε στην Πάδοβα, όπου τρεις μασκοφόροι εισέβαλαν στο ναό και απήγαγαν... τη γλώσσα του αγίου! Ακολούθησε πραγματικός πανικός, καθώς ζητούσαν ένα μυθικό ποσό για λύτρα. Τελικά, με τη βοήθεια ακόμη και προσωπικοτήτων του οργανωμένου εγκλήματος, η γλώσσα βρέθηκε και επιστράφηκε στο ναό. Η λειτουργία που είχε εκείνη την στιγμή, γαλήνεψε και ηρέμησε λίγο την ψυχή μας. Οι ψαλμωδίες των καθολικών πάντα μας δίνουν αυτή την αίσθηση σε σχέση με τις δικές μας.
Αφού περιηγηθήκαμε στη κεντρική πλατεία με τα ατέλειωτα αγάλματα , καθίσαμε σ ένα μικρό καφέ να δοκιμάσουμε κι εμείς αυτό το περιβόητο ποτό των φοιτητών της Πάντοβα. Εντάξει… όχι κάτι το ιδιαίτερο, ήταν όμως το διαφορετικό…
Η βόλτα όμως μας είχε ανοίξει και πάλι την όρεξη. Η επιλογή μας ήταν αυτήν την φορά..pasta . Τρεις διαφορετικές μακαρονάδες (η μία φυσικά πολύ καυτερή) , αντί για σαλάτα μία πίτσα αλλά και κόκκινες μπύρες έκαναν έκρηξη στις γευστικές απολαύσεις φτάνοντας στο απόλυτο κορύφωμα τους.
Η υπέροχη αυτή μέρα τέλειωσε φωτογραφίζοντας το ηλιοβασίλεμα στα κτίρια και τα αγάλματα αλλά και δοκιμάζοντας το ..gelato δηλαδή το ιταλικό παγωτό σε πραγματικά extreme γεύσεις..
Ο δρόμος για το ξενοδοχείο έμοιαζε ατέλειωτος.
Είχαμε αρχίσει να νοιώθουμε ότι αυτό το υπέροχο ταξίδι πλησίαζε σιγά σιγά στο τέλος του.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου στα τελευταία μέτρα μας συνόδευαν οι πρώτες ψιχάλες μιας ακόμα καλοκαιρινής μπόρας.
Το ταξίδι έφτανε στο τέλος του.
Φορτωμένοι εμείς αλλά και ο καιρός με μαύρασύννεφα, πήραμε τον δρόμο για τη Βενετία όπου μας περίμενε το πλοίο της επιστροφής.
Δυστυχώς η καταιγίδα που είχε ξεσπάσει και διήρκησε μέχρι να επιβιβαστούμε στο καράβι, δεν μας επέτρεψε να επισκεφτούμε την Βενετία για να πάρουμε και μια γεύση κι από εκεί.
Έτσι κλειστήκαμε στον νέο χώρο αναμονής στο Fusina Terminal μέχρι να μας αφήσουν να επιβιβαστούμε.
Εκεί γνωρίσαμε και τον Κώστα ένα μοτοσικλετιστή με αρκετές ταξιδιωτικές εμπειρίες όπου μιλήσαμε αρκετά και όταν επιβιβαστήκαμε τον μυήσαμε στην τέχνη της μπιρίμπας για να περάσει ευχάριστα η ώρα του 36ωρου ταξιδιού
Τα ξημερώματα βγήκαμε στο λιμάνι της Πάτρας, όπου μέλη των Motoriders , ο Κώστας και η Άννα, κάτοικοι Πατρών, μας υποδεχτήκαν με ένα υπέροχο πρωινό με πολλά νόστιμα καλούδια και καφέ, αφήνοντας μας να περιγράψουμε με ενθουσιασμό και εν συντομία αυτό το υπέροχο ταξίδι που είχε φτάσει πια στο τέλος του.
....να είμαστε καλά και του χρόνου…
Η επιστροφή στα σπίτια μας , με δυνατό ήλιο και αφόρητη ζέστη, μας γέμισε χαρά και ικανοποίηση, σκεφτόμενοι από πού ξεκινήσαμε , που φτάσαμε αλλά κυρίως για το γεγονός ότι γυρίσαμε όλοι πίσω σώοι και όρθιοι.
Τώρα στους διαδρόμους του μυαλού μας έχει ήδη ξεκινήσει να τρέχουν οι νέες ιδέες για το επόμενο ταξίδι μας στο εξωτερικό…
Ήδη σκεφτόμαστε ιδέες για το επόμενο Ευρωπαϊκό ταξίδι...
...μέχρι τότε λοιπόν....
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ>
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
κείμενο: Bασίλης Οικονόμου - Σωτηρία Μπαντουβάκη