T-Motoriders
T-Motoriders
η πιό ταξιδιάρικη παρέα
σας περιμένει!
Δυτικά Βαλκάνια (Μέρος B')
κείμενο: Bασίλης Οικονόμου
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Ο ήλιος από το πρωί είχε τρυπώσει στα δωμάτια μας κι είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός..
Το πρόγραμμα του ταξιδιού ήταν πολύ χαλαρό για τις υπόλοιπες ημέρες μιας που ούτε πολλά χλμ είχαμε να διανύσουμε, ούτε πίεση χρόνου υπήρχε. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι μπορούσαμε να ξεφύγουμε και πολύ από τον προγραμματισμό μας.
Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες και κατεβήκαμε στην τραπεζαρία για το πρωινό, θαυμάζοντας από τις τεράστιες τζαμαρίες το καταπράσινο τοπίο τριγύρω και φέρνοντας στο μυαλό μας σκηνές από την χθεσινή μέρα. Ακόμα βρισκόμασταν στον επίγειο παράδεισο.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Κotor
Dubrovnic
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Η...επιστροφή
Η προβολή από το κινητό περιέχει πολλές λιγότερες φωτογραφίες σε σχέση όταν προβάλλεται σε υπολογιστή
Οι μηχανές βρεγμένες από τον καθρέπτη μέχρι το στάντ λόγω της βραδινής υγρασίας.
Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το Ντουμπρόβνικ. Ως διαδρομή επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τα παράλια της Αδριατικής και να περάσουμε από όσες περισσότερες πόλεις μπορούσαμε. Ο δρόμος πολύ καλός μέσα στο δάσος.. Το έντονο ανοικτό πράσινο χρώμα άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει να σκουραίνει και στην άκρη του ματιού μας, το μπλε της θάλασσας να παίρνει την θέση του.
Πρώτη στάση που θα κάναμε για καφέ ήταν το Σπλίτ. Μια πόλη με μεγάλη ιστορία που ξεκινά ώς ελληνική αποικία και καταλήγει μέχρι τον πρόσφατο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία όπου βομβαρδίστηκε. Είναι γνωστή μέχρι σήμερα για το περίφημο παλάτι του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού που έχει χτιστεί εκεί..
Ο Βασίλης μας οδήγησε και αφήσαμε τις μηχανές δίπλα σχεδόν από την μεγάλη πόρτα του κάστρου, την μία από τις 2…
Στην ανατολική πλευρά των τειχών υπήρχε η Porta Argentea (Ασημένια Πόρτα) και στη δυτική η Porta Ferrea (Σιδερένια Πόρτα) και ένας δρόμος ένωνε τις δύο εισόδους χωρίζοντας έτσι το συγκρότημα σε δύο μέρη.
Πάνω από τα σκαλιά που οδηγούσαν στην είσοδο, ένα τεράστιο άγαλμα ήταν η αφορμή για φωτογράφιση μ ένα γκρουπ με κορίτσια από την Ολλανδία που έκαναν διακοπές και μόλις αντίκρισαν τις μηχανές ζητούσαν επίμονα να φωτογραφηθούν μαζί μας.. Αυτές είναι κάποιες στιγμές ..δόξας του κάθε ταξιδιώτη με μηχανή.
Προχωρήσαμε προς το εσωτερικό περπατώντας τα στενά σοκάκια που μας οδήγησαν στο μεγαλοπρεπέστατο κεντρικό κτίριο του παλατιού που ολοκληρώθηκε στις αρχές του 4ου αιώνα μΧ.
Θύμιζε έντονα ρωμαϊκή κατασκευή.. Πέτρα και μάρμαρο το κυρίαρχο στοιχείο. Από την μια πλευρά έχει δυο εισόδους που θυμίζουν είσοδο σε παρεκκλήσι. Μας παραξενεύει καμιά φορά αυτό το.. θεωρικά, πάντρεμα των πολιτισμών, που συναντάμε έντονα και στην Ελλάδα.
Ο καφές μας τόνωσε για να περπατήσουμε προς την αγορά αλλά και το λιμάνι και να πάρουμε μια γεύση από την ζωή εκεί..
Στις μηχανές βάλαμε και πάλι τα μπουφάν μας για να φύγουμε. Ο Ήλιος είχε άρχισε να γίνεται ανυπόφορος από πάνω μας. Συνεχίσαμε το παραλιακό δρόμο απολαμβάνοντες τις πανέμορφες ακτές τις Κροατίας. Πολλά σημεία μας θύμιζαν Ελλάδα. Οι παράλιες πόλεις είχαν έντονο το τουριστικό στίγμα τους, οι δρόμοι το ίδιο. Αργά το απόγευμα φτάσαμε και στο Ντουμπρόβνικ.
Το ξενοδοχείο όπου καταλύσαμε βρίσκονταν στον περιφερειακό δρόμο. Μιας και οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι είναι μια πολύ ακριβή πόλη, είχαμε φροντίσει η κράτηση μας να περιλαμβάνει και βραδινό. Το εστιατόριο γεμάτο με γκρουπ από άτομα της τρίτης ηλικίας από κάθε γωνιά του κόσμου, με φανερά τα συμπτώματα του κατοχικού συνδρόμου, να συνωστίζονταν και να σπρώχνονται πάνω στους μπουφέδες, αδειάζοντας τους εν ριπή οφθαλμού. Σκηνές απείρου κάλλους. Τελικά αυτή η…φουρνιά , παντού ίδιοι είναι.
Η ώρα ήδη περασμένες 9μμ και εμείς είχαμε βγει για την νυχτερινή εξερεύνηση της πόλης. Πρώτη μας στάση ακριβώς στην μεγάλη κρεμαστή γέφυρα στην είσοδο της πόλης όπου όλο το φωταγωγημένο λιμάνι του κοσμοπολίτικου πια Ντουμπρόβνικ το είχες στο πιάτο.
Ο καιρός αρωγός μας και συνεχίσαμε μέχρι τα τείχη της παλιάς πόλης. Μπήκαμε στο τεράστιο κάστρο και περπατήσαμε στους φαρδύς λιθόχτιστους δρόμους με τα πολύ ωραία φωτισμένα κτίρια. Δεν είχαμε συναίσθηση που ακριβώς ήμασταν και πόσο μεγάλο είναι το κάστρο. Ήταν κάτι που θα το αντιλαμβανόμασταν την επόμενη μέρα.
Φτάσαμε μέχρι το παλαιό λιμάνι και μπορέσαμε να δούμε αμφιθεατρικά φωτισμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Στο λιμάνι δεμένες βαρκούλες αλλά και μικρά πολυτελή σκάφη. Σκεφτήκαμε πως μπόρεσαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας πριν από χρόνια, να βομβαρδίσουν από πλοίο αυτήν την πόλη… Αλλά ο πόλεμος δεν έχει λογική.. Καθίσαμε να απολαύσουμε το παγωτό μας κάτω από το φως του φεγγαριού, βλέποντας παρέες να περνούν διασκεδάζοντας και επιστρέψαμε πίσω στο ξενοδοχείο αργά, μέσα από τους άδειους πια, δρόμους της πόλης..
Ο καιρός το επόμενο πρωινό δεν ήταν και τόσο φιλικός. Μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, μας έδιναν την αίσθηση ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει η μπόρα. Φορέσαμε και εμείς την καλύτερη μας διάθεση και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την κορυφή του βουνού όπου καταλήγει το τελεφερίκ που ξεκινάει έξω από τη παλιά πόλη. Ένα βουνό με την παράξενη ονομασία SRD. Όσο ανεβαίναμε τον δρόμο, τόσο μεγάλωνε ο θαυμασμός από την υπέροχη θέα που μας προσέφερε. Προσωπικά θύμιζε σημεία απογείωσης με παραπέντε.
Παρκάραμε τις μηχανές στο χωμάτινο παρκινγκ. Εκεί μια εταιρία προσέφερε ξενάγηση με αυτοκίνητα άμμου. Εάν είχαμε περισσότερο χρόνο θα είχαμε επιλέξει και αυτήν την ξενάγηση. Τα άγρια άλογα που έκαναν την εμφάνιση τους πιο πέρα, ήταν ένα ακόμα κίνητρο.
Το κτίριο όπου καταλήγει το τελεφερίκ έχει ένα κατάστημα με διάφορα σουβενίρ και ένα μεγάλο καφέ στο ισόγειο, όπου μπορούσες να απολαύσεις την μαγευτική θέα σαν να ήσουν επιβάτης σε αεροπλάνο. Μιας και εκείνη την ώρα ο ήλιος μας έλουσε ζεστά επιλέξαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να πιούμε έναν καφέ στα γρήγορα. Μετά θα παίρναμε το τελεφερίκ για να ανεβοκατεβούμε.
Δυστυχώς όμως ο καιρός είχε άλλη άποψη. Μέσα σε μία ώρα σκοτείνιασε και άρχισε να βρέχει. Μια βροχή τροπική. Οι δυνατοί άνεμοι έδωσαν… απαγορευτικό στο να γίνονται δρομολόγια με το τελεφερίκ. Η απογοήτευση μας μεγάλη.. Μόλις σταμάτησε η βροχή, πήραμε τις μηχανές και κατεβήκαμε στην παλιά πόλη. Παρκάραμε δωρεάν έξω από το τοίχος σε ένα από τα πολλά δημόσια και οργανωμένα παρκινγκ που υπάρχουν. Ήρθε η ώρα τα ποδαράκια μας να πάρουν φωτιά περπατώντας απ΄άκρη σ άκρη και ανακαλύπτοντας τα στενά της παλιάς πόλης έτσι όπως κάνουμε σχεδόν σε κάθε πόλη που θέλουμε να γνωρίσουμε όταν εξορμούμε στο εξωτερικό..
Στο κέντρο λοιπόν της παλιάς πόλης, όπου καταλήγει η οδός Stradum ή Placa στην μεγάλη πλατεία , βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της κοιμήσεως της Θεοτόκου ο οποίος αρχικά χτίστηκε με χορηγία του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.
Σύμφωνα με το θρύλο που επικρατεί, ο Ριχάρδος χρηματοδότησε την ανέγερση του ναού ως δείγμα ευγνωμοσύνης για την επιβίωση του μετά από ένα ναυάγιο έξω από το νησί Lokrum, το 1192. Ωστόσο, ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς κατά τη διάρκεια των σεισμών του 1667 και χτίστηκε από την αρχή σε ρυθμούς μπαρόκ. Στο θησαυροφυλάκιο του ναού φυλάσσονται αντικείμενα από τη Ρωμαϊκή και τη Βυζαντινή εποχή, ενώ ανάμεσα στα πιο πολύτιμα αντικείμενα είναι οι λειψανοθήκες του κεφαλιού, και ο βραχίονας του πολιούχου της πόλης, St. Blasius.
Απέναντι ακριβώς βρίσκεται το Rector's palace που κατασκευάστηκε σε ρυθμούς αναγεννησιακούς και γκότθικ, και είναι ένα από τα ωραιότερα κτίρια της παλαιάς πόλης. Αρχικά χτίστηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Τις ημέρες εκείνες φιλοξενούσε μία έκθεση ζωγραφικής καθώς και στην αριστερή αίθουσα καθώς μπαίνεις, μπορείς να δεις όλης την ιστορία της πόλης μέσα από κείμενα , φωτογραφίες και άλλα εκθέματα ..
Ανάμεσα τους σχεδόν ορθώνεται η κολόνα με το άγαλμα του ιππότη Ορλάντο (1418), που υπήρξε το σύμβολο της ελεύθερης πόλης-κράτους.
Πιο εκεί εάν θές, μπορείς να επιλέξεις δύο από τις πολλές εξόδους του κάστρου. Λίγο πριν την έξοδο στην μία από αυτήν και στα δεξιά βρίσκεται ο Ναός του Σωτήρος. Την ώρα εκείνη ήταν κλειστός και δεν μπορέσαμε να μπούμε στο εσωτερικό του.
Κάνοντας ένα μικρό κύκλο συναντήσαμε το μοναστήρι του Franciscan που χτίστηκε κατά το 1337 αλλά καταστράφηκε ολοκληρωτικά το 1667. Ξαναχτίστηκε κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε έτσι μέχρι και σήμερα. . Η πόρτα στην πλευρά της κεντρικής οδού Stradun είναι ότι έμεινε από την αρχική εκκλησία. Στο εσωτερικό υπάρχουν πολλές επισκέψιμες αίθουσες όπου μεταξύ των άλλων είδαμε και ένα παλιό φαρμακείο που άνοιξε το 1317. Το φαρμακείο είναι το τρίτο παλιότερο στην Ευρώπη αλλά το μοναδικό που λειτουργεί ακόμα. Στο μουσείο του μοναστηριού υπάρχει ακόμα ο εξοπλισμός του φαρμακείου όπως επίσης και άλλα σημαντικά και ανεκτίμητα αντικείμενα της ιστορίας του Ντουμπρόβνικ. Στην βιβλιοθήκη βρίσκονται πάνω από 30.000 βιβλία και 1.500 σπάνια χειρόγραφα.
Ο περίβολός θύμιζε περισσότερο κάποιο ορθόδοξο μοναστήρι ή μήπως όλα τα μοναστήρια έχουν την ίδιο φιλοσοφία στην κατασκευή τους??.
Εντός των τειχών κρύβεται μια πολύ καλά οργανωμένη πόλη πέραν του τουριστικού χαρακτήρα με τα σοκάκια να ναι όλα λιθόστρωτα πλην μερικών που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά για μεταφορές εμπορευμάτων. Τα λόγια φτωχά για να περιγράψω τις εικόνες και τις αφήνω να μιλήσουν από μόνες τους…
Ήταν ήδη μεσημέρι και μιας και η κούραση ήταν εμφανής από το πολύωρο περπάτημα. Κάποιοι επέλεξαν να καθίσουν σε μια καφετέρια και άλλοι να μπούν στα τείχη του κάστρου , όπου πλήρωνες ένα αλμυρούτσικο εισιτήριο γι αυτήν την περιήγηση στις..ελπάξεις. Νιώθεις σαν πολεμιστής στις επάλξεις που καλείσαι να υπερασπιστείς την πόλη σου. Από την μια τα μανιασμένα κύματα που φέρνουν κάθε είδους κατακτητές από τον ορίζοντα..από την άλλη σαν να παίζεις στην ταινία Game of Thrones μιας και τα γυρίσματα έγιναν ακριβώς εκεί. Οι εικόνες όμως από την θέα που αντικρίζεις, είναι από αυτές που σου μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Αξίζουν με το παραπάνω τα χρήματα του εισιτηρίου.
Το πρωινό θύμιζε έντονα χειμωνιάτικο σκηνικό παρά ανοιξιάτικο. Η βροχή που είχε πέσει κατά την διάρκεια της νύχτας και η υγρασία που επικρατούσε, μας έκανε επιφυλακτικούς στο εάν έπρεπε να φορέσουμε τα αδιάβροχα μας ή όχι.
Ξεκινήσαμε ακολουθώντας πάλι τον παραλιακό δρόμο με προορισμό αυτήν την φορά το λιμάνι του Κότορ.
Η διαδρομή έμοιαζε πολύ με τον παραλιακό δρόμο προς την Επίδαυρο. Κλειστά στροφιλίκια διαδέχονταν τις μεγάλες ευθείες.
Φτάνοντας στον κόλπο του Κότορ , αρκετά χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη, σταματήσαμε εξτασιασμένοι από το θέαμα. Λίγο πιο πέρα από το νησί της Παναγίας των βράχων, τόνοι νερού έβγαιναν με τεράστια ορμή μέσα από μια τρύπα στο βουνό και μ έναν θορυβώδη καταρράχτη κατέληγαν στην θάλασσα. Στιγμές απίστευτης φυσικής ομορφιάς.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε λίγο. Μετά το δείπνο αποφασίσαμε να πάμε άλλη μία βόλτα στην παλιά πόλη αλλά αυτήν την φορά χρησιμοποιήσαμε το λεωφορείο. Για εισιτήριο έχουν σαν πιστωτικές κάρτες αλλά χάρτινες που τις προμηθεύεσαι παντού. Αυτή την φορά προτιμήσαμε ένα χαλαρό ποτάκι στα γεμάτα ζωή πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης απολαμβάνοντας την μουσική και το φεγγάρι που μας φώτιζε…
Η μεταμεσονύχτια επιστροφή στο ξενοδοχείο δεν μας ενόχλησε καθόλου. Ταχτοποιήσαμε τους λογαριασμούς μας και αποσυρθήκαμε χαρούμενοι στα δωμάτια μας..
Έτσι και κάναμε. Επιλέξαμε ένα παραλιακό εστιατόριο όπου μας περιποιήθηκαν εξαιρετικά. Το μενού περιελάμβανε σαλάτες, ψαρόσουπα για πρώτο και κρεατικά που τα συνοδέψαμε με εξαιρετικό κρασί. Η παρέα των T-Motoriders στο 3ο ευρωπαϊκό ταξίδι, πιο δεμένη και πιο χαρούμενη από ποτέ.
Ο νυχτερινός περίπατος για να χωνέψουμε ήταν επιβεβλημένος. Άλλοι επέλεξαν να γυρίσουν στο ξενοδοχείο μιας και η επόμενη μέρα ήταν ημέρα επιστροφής στην πατρίδα και άλλοι να καθίσουν λίγο ακόμη και να ρουφήξουν όσες περισσότερες στιγμές μπορούσαν από την ζωή στο Κότορ.
Συνεχίσαμε οδηγώντας στον δρόμο σχεδόν πάνω από τη επιφάνεια της θάλασσας. Τα βουνά γύρω μας ορθώνονταν πελώρια δίνοντας την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στην ακτή μιας τεράστιας λίμνης και όχι ενός κλειστού φυσικού κόλπου.
Μπαίνοντας στο λιμάνι του Κότορ , τα κρουαζιερόπλοια ήταν αγκυροβολημένα το ένα πίσω από το άλλο. Η τουριστική άνθιση που έχει το Κότορ τα τελευταία κυρίως χρόνια, είναι μεγάλη και δικαίως με τόσες φυσικές ομορφιές. Είχε ήδη αρχίσει να ψιχαλίζει κι ένας καφές επιβάλλονταν εκείνη την στιγμή πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας.
Ταχτοποιήσαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για έναν προορισμό που τον είχαμε δει πολλές φορές σε φωτογραφίες και ήταν από τα πράγματα που ως μοτοσικλετιστές θέλαμε να επισκεφτούμε. Ένα βουνό με διαδοχικές ατελείωτες φουρκέτες που ήσουν… υποχρεωμένος να τις διανύσεις για να φτάσεις στην κορυφή.
Διανύσαμε όλη την πόλη και μόλις βγήκαμε έξω από αυτήν και μετά το τούνελ πήραμε τον ανηφορικό δρόμο. Λανθασμένη επιλογή μιας και ο κανονικός δρόμος ήταν 1,5 χλμ πιο πέρα αλλά το gps είχε επιλέξει τη πιο σύντομη διαδρομή μέσα από ..τσιμεντένια δρομάκια με πολύ δύσκολες οδηγικές κλίσεις.. Έτσι μέχρι να συναντήσουμε τον κανονικό δρόμο δεινοπαθήσαμε λίγο. Η διαδρομή όμως από εκεί και προς τα πάνω μαγευτική. Σε κάθε φουρκέτα υπήρχε κι ένας αριθμός. Η τροπική βροχή είχε αρχίσει για τα καλά κι έτσι δεν φτάσαμε στην κορυφή όπου υπάρχει ένας μικρός εξώστης σαν προπύργιο αλλά μέχρι το μεγάλο πλάτωμα πριν από αυτήν. Είχαμε κάνει πάνω από 37 φουρκέτες.
Ετσι προτιμήσαμε να βγάλουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες με θέα όλο τον κόλπο του Κότορ και να κατεβούμε λιγάκι χαμηλότερα όπου θα είχαμε το μαγευτικό λιμάνι του Κότορ στα πόδια μας. Πράγματι αυτή η επιλογή μας ήταν η ιδανική.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε κάποιες ανάσες μιας και το πρόγραμμα συνέχιζε αρκετά φορτωμένο.
Οι ψιχάλες της βροχής συνέχιζαν να μας συντροφεύουν όταν ξεκινήσαμε για την ανακάλυψη της παλιάς πόλης στο Κότορ. Αφήσαμε τις μηχανές στο ξενοδοχείο και με ταξί κατευθυνθήκαμε πάλι προς το λιμάνι και την είσοδο της παλιάς πόλης Μια παλιά πόλη σαφώς μικρότερη από εκείνης στο Ντουμπρόβνικ μα και με άλλη ιστορία.
Έξω από τα τείχη ένα τεράστιο παγκάκι ήταν η τέλεια ..οφθαλμαπάτη για αυτούς που έβλεπαν όσους κάθονταν. Τα φλας πήραν φωτιά. Ένα γκρουπ Κορεατών ήρθε και άρχισε να μας φωτογραφίζει. Στο τέλος δεν άντεξαν και ..φωτογραφήθηκαν μαζί μας.
Τουριστική ατραξιόν γίναμε πάλι..
Περνώντας την είσοδο του κάστρου βρεθήκαμε μπροστά στον Καθεδρικό Ναό του Κότορ. Τα σοκάκια πολύ πιο στενά και τα σπίτια πολύ πιο γραφικά, συγκρίνοντας πάντα με το Ντουμπρόβνικ. Βενετσιάνικη όψη παντού. Περιμετρικά του κάστρου ο ήχος από το τρεχούμενο νερό έδινε το δικό του ξεχωριστό παρών. Δεν αργήσαμε να το γυρίσουμε σχεδόν όλο.
Κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια μας αλλά το στομάχι μας είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Σε κάθε μας ευρωπαϊκό ταξίδι , επιλέγουμε τη τελευταία μέρα μας να δειπνήσουμε σ ένα πολύ καλό εστιατόριο.
Όλα τα ωραία έχουν κάποια στιγμή ένα τέλος.
Η ημέρα επιστροφής στο σπίτι μας είχε ξημερώσει. Το ψιλόβροχο έκανε το τοπίο μελαγχολικό και ταίριαζε απόλυτα με την διάθεση μας.
Φορτώσαμε τις μηχανές, και μη φορώντας τα αδιάβροχα ξεκινήσαμε το ταξίδι μην γνωρίζοντας πως οι εκπλήξεις δεν είχαν τελειώσει.
Ακολουθήσαμε τα παράλια για να περάσουμε έξω από τα Τίρανα της Αλβανίας όπου μερικά χλμ πριν τα σύνορα η βροχή μας περίμενε έντονη.
Πρώτος προορισμός και στάση για καφέ ήταν το Αργυρόκαστρο και τελικός προορισμός η Κακαβιά, στα σύνορα της Ελλάδας.
Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη και μάλιστα δυσάρεστη δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνιση της.
Φτάνοντας στα σύνορα Αλβανίας – Ελλάδας νωρίς το απόγευμα και ταλαιπωρημένοι, συναντήσαμε κλειστά τα συνοριακά φυλάκια λόγω απεργίας των τελωνειακών στην Ελλάδα. Θα άνοιγαν μετά από 2 μέρες…Δευτέρα πρωί. Δηλαδή κάναμε 3.500χλμ στα Βαλκάνια για να μείνουμε εκτός των…συνόρων μας. Απίστευτο!
Περάσαμε με τα πόδια στην Ελληνική πλευρά για να παρακαλέσουμε να μας αφήσουν. Αδύνατον .Ανένδοτοι. Ο εκνευρισμός στην Ομάδα μεγάλος. Σαν γνήσιοι Έλληνες κάναμε κι εμείς αυτό που έπρεπε. Ενεργοποιήσαμε τις γνωριμίες μας κάθε είδους και λίγο μετά τις 8 το βράδυ μας έδωσαν την άδεια να περάσουμε λίγοι λίγοι τα σύνορα.
Είχε αρχίσει και νύχτωνε όταν ξεκινήσαμε για τα Ιωάννινα όπου θα κάναμε την ανασυγκρότηση μας.
Οι T-Motoriders, σ άλλο ένα υπέροχο 8ήμερο ταξίδι εκτός των συνόρων, με πανέμορφα τοπία , με εικόνες που θα μας μείνουν αξέχαστες και που λίγο έλειψε να μας κρατήσει εκτός.. Ελλάδας.
Ήδη πλησίαζαν μεσάνυχτα και ξημερώματα Κυριακής. Με τα χαμόγελα στα χείλια μας και με υποσχέσεις για συμμετοχή στο επόμενο , αποχαιρετιστήκαμε ο καθένας για την βάση του.
Οι δρόμοι στην Αλβανία πολύ κακοί με πολλές εργασίες στο οδόστρωμα. Ανά 10 οδηγικά λεπτά περίπου συναντάγαμε και κάποιο αστυνομικό μπλόκο. Σταματάνε συνήθως μηχανές όταν είναι 2-3 αλλά εμάς που ήμασταν τόσοι ούτε που τολμούσαν. Το όριο ταχύτητας γύρω στα 50χλμ ανά ώρα και εμείς κινούμασταν με 80χλμ. Θέλαμε να περάσουμε την χώρα αυτή όσο πιο γρήγορα γίνονταν.
Από τον ανεφοδιασμό μας έξω από τα Τίρανα και μετά, αρχίζαμε να αλλάζουμε γνώμη. Νέοι αυτοκινητόδρομοι με ωραία άσφαλτο, καταπράσινα τοπία, μας έκαναν να βάλουμε μία…πίνέζα για να ξαναεπισκεφτούμε αυτήν την χώρα και να την γνωρίσουμε καλύτερα. Και το κάναμε 5 μήνες μετά..