T-Motoriders
T-Motoriders
η πιό ταξιδιάρικη παρέα
σας περιμένει!
Η πρώτη μέρα θα ήταν και η πιο δύσκολη λόγω ότι έπρεπε να καλύψουμε 870χλμ για να φτάσουμε στον πρώτο μας προορισμό που ήταν το Νις της Σερβίας. Η μισή σχεδόν ομάδα προτίμησε να σπάσει αυτήν την απόσταση ξεκινώντας Παρασκευή απόγευμα για Κατερίνη.
Τα προγνωστικά για τον καιρό έδειχναν βροχές μετά το μεσημέρι στην βόρειο Ελλάδα. Συνεπώς έπρεπε να περάσουμε τα σύνορα με την ΠΓΔΜ πριν μας πιάσει η μπόρα. Έτσι κι έγινε. Στο τελωνείο των συνόρων έγινε η πλήρη συγκρότηση των T-Motoriders . Αφού απολαύσαμε το τελευταίο καφεδάκι επί Ελληνικού εδάφους αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Ένας τελευταίος έλεγχος για διαβατήρια και πράσινη κάρτα και ..ξεκινήσαμε.
Την Ομάδα αποτελούσαν ο Χρήστος με τον Νίκο, ο Νίκος με την Φαίη, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Πάνος και οι δυο Βασίληδες που θα ήταν εναλλάξ οι πλοηγοί μας και σκούπα αντίστοιχα σ αυτό το ταξίδι.
Δυτικά Βαλκάνια (Μέρος Α')
κείμενο: Bασίλης Οικονόμου
Ανεφοδιαστήκαμε πριν τα σύνορα γιατί σε προηγούμενο ταξίδι μας, που βάλαμε καύσιμο αμέσως μετά τα τελωνεία, μας δημιούργησε προβλήματα παρόλο που ήταν ..100 οκτανίων.
Διασχίσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα την ΠΓΔΜ πληρώνοντας τα διόδια με πιστωτική κάρτα και διαπιστώνοντας πως αλλάζει ραγδαία τον οδικό χάρτη της.
Οι πολλές γέφυρες που είχαν πολύ χαμηλά κιγκλιδώματα, τώρα πια είχαν διαπλατυνθεί και είχαν μπάρες πιο ψηλές. Η ασφαλτόστρωση ήταν καινούργια σε πολλά κομμάτια του δικτύου της. Τα όρια ταχύτητας όμως παρέμεναν τα ίδια και είχαμε ιδιαίτερη προσοχή μην τυχόν και συναντήσουμε κάποιο μπλόκο της τροχαίας.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Μεσημεριάτικα φτάσαμε στα σύνορα με την Σερβία. Ο τυπικός έλεγχος ολοκληρώθηκε πολύ γρήγορα. Και εκεί που αναρωτιόμασταν εάν θα πρέπει να αλλάξουμε συνάλλαγμα στα σύνορα, οι πρώτες στάλες τις βροχής μας έδιναν το δικό τους καλωσόρισμα..
Ο ουρανός δεν έδειχνε φορτωμένος τόσο, μα ο Αρχηγός Βασίλης που θα ήταν ο πλοηγός μας μέχρι και το Βελιγράδι όπου εκεί θα άλλαζε με τον άλλον.. συνονόματο, είπε χωρίς δισταγμό να φορέσουμε τα αδιάβροχα μας.. Σε μερικά χλμ πιο εκεί η βροχή έγινε πιο έντονη. Δεν ήταν μόνο το δροσερό καλωσόρισμα του καιρού της Σερβίας μόλις περάσαμε τα σύνορα αλλά η …συντροφιά μας κάθε φορά που οδηγούσαμε τις μηχανές μας σ αυτήν την χώρα… μέχρι και την ημέρα που φύγαμε απ αυτήν..
Το κατάλυμα μας βρίσκονταν λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Ανεβήκαμε στα δωμάτια μας για να ξεκουραστούμε αφήνοντας το απογευματινό μπουρίνι να ξεσπά στα παράθυρα μας και να ξεθυμαίνει πριν βγούμε για το πρώτο μας δείπνο..
Μία πολύ γλυκιά και εξυπηρετική υπάλληλος στην υποδοχή του ξενοδοχείου, με τα ελάχιστα αγγλικά της μας πρότεινε ένα μαγαζί με παραδοσιακό φαγητό και με το..ελληνικό όνομα.. «Πόρτα».
Πράγματι ένα τετράγωνο μακριά και επάνω στο κεντρικό δρόμο βρήκαμε το εστιατόριο για να ικανοποιήσει τις γαστρονομικές μας ορέξεις. Παραγγείλαμε ότι πιο εκλεκτό είχε το μαγαζί. Θα σας παραθέσω και έναν σπαρταριστό περιστατικό με τον σερβιτόρο.
-
Do you have traditional beer??
-
Yes…. You want bottle or draft?
-
(σύσκεψη μεταξύ μας..)Draft…8 glasses
Φέρνει λοιπόν ο σερβιτόρος 8 μεγάλα ποτήρια δροσερής ξανθιάς μπύρας..
Υψώνουμε τα ποτήρια μας , ευχόμαστε και πίνουμε..
Δεν μας έκανε όμως κάποια ιδιαίτερη αίσθηση η γεύση της μπύρας. Την περιμέναμε λιγουλάκι διαφορετική. Οπότε τον ρωτάμε τι μάρκα είναι η draft μπύρα που μας σέρβιρε.. Και η απάντηση ήρθε σαν κεραυνός… Αmstel..
Δηλαδή κάναμε τόσα χλμ για να γευθούμε μια παραδοσιακή μπύρα της Σερβίας… μία Amstel ! ! !
Ο ανεφοδιασμός ήταν επιβεβλημένος και έτσι μπήκαμε σ ένα βενζινάδικο όπου είχαμε σταματήσει πάλι και σε παλαιότερο ταξίδι μας προς το Βελιγράδι. Μεσημέρι …και ήρθε η ώρα να πάρουμε κάτι για να φάμε.
Τα περισσότερα βενζινάδικα στο εξωτερικό είναι όπως τα δικά μας ΣΕΑ στους αυτοκινητοδρόμους, με μίνι μάρκετ και φαγητό. Οι μισοί παραγγείλαμε πίτσα και οι υπόλοιποι κοτόσουπα. Η γεύση της εκπληκτική και με κόστος μόνο 2€. Το ξαναγράφω..η Σερβία είναι από τις πιο φθηνές χώρες και θα είναι ένας επόμενος προορισμός της Ομάδας γιατί έχει απίστευτες ομορφιές παρά τις πληγές του πολέμου που φαίνονται ακόμα.
Ξεκινήσαμε για την Νις με την συνοδεία σταγόνων της βροχής και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας νωρίς το απόγευμα , έτσι όπως το είχαμε προγραμματίσει. Πάντως τα χλμ ούτε που μας φάνηκαν. Περισσότερο κουραζόμασταν στο άκουσμα τους παρά όταν τα κάναμε..
Tα πιάτα ερχόντουσαν συνεχώς προσπαθώντας να καλύψουν τις ανάγκες μας.. To ψωμάκι φρεσκοφουρνισμένο, οι σαλάτες όνειρο, στα κρεατικά να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Στο τέλος ήρθε και το υπέροχο σιροπιαστό γλυκάκι που έπρεπε να κάνουμε χώρο για να το βάλουμε μπροστά μας, μιας και ο σερβιτόρος σήκωνε από το τραπέζι μόνο τα απαραίτητα πιάτα κι αυτά για να τα ξαναφέρει γεμάτα. Έτσι τοποθετήσαμε τα πιάτα το ένα πάνω στο άλλο και νοιώσαμε σαν τους Γαλάτες μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα. Η φωτό πιστεύω μιλάει από μόνη της…
Το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά. Κάποιοι προτίμησαν να πάνε για ύπνο και κάποιοι να πάρουν μία γεύση από ένα νυχτερινό Σαββατόβραδο στην Σερβία.
Όλοι μας στο τέλος πέσαμε για ύπνο μ ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μας..
Η επόμενη μέρα μας βρήκε με διάθεση για εξερεύνηση και μ έναν ήλιο να λάμπει πάνω από την πόλη. Όπως σε κάθε εξόρμηση των T-Motoriders, αποφεύγουμε να πάρουμε τις μηχανές για να κινηθούμε εντός της πόλης αλλά κινούμαστε ως επί τω πλείστω με τα πόδια αλλά και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι μπορούμε να αφουγκραστούμε πολύ καλύτερα τον σφυγμό της κάθε πόλης που επισκεπτόμαστε και δεν έχουμε το άγχος για τις μηχανές.
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε λοιπόν με τα πόδια προς το κέντρο της Νις. Την 3η σε μέγεθος πόλη της Σερβίας αλλά και γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Οι δρόμοι πεντακάθαροι, τα αυτοκίνητα στους δρόμους ποίκιλαν ως προς την χρονολογία κυκλοφορίας τους.. Απ όλα είχε ο μπαξές. Τα zastava όμως είχαν την τιμητική τους σε όλες τους τις εκδόσεις και χρώματα.
Πρώτη μας στάση στον δρόμο μας ήταν ο Πύργος των Κρανίων ( Cele Kula) ένα από τα πιο ιστορικά μνημεία της Σερβικής επανάστασης… Ένα μνημείο που να θυμίζει την μάχη των Σέρβων ενάντιων των Οθωμανών που τους πολέμησαν και υπέστησαν τεράστιες απώλειες αλλά τελικά νικήθηκαν. Ο Σουλτάνος έχασε χιλιάδες άντρες και ως αντίποινα τότε, αποκεφάλισε όλους τους νεκρούς Σέρβους και τα συνολικά 952 κρανία τους τα έχτισε μέσα σε τοίχο ως παραδειγματισμό. Σήμερα είναι ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Σερβίας αλλά σώζονται μόνο τα 52 κρανία, μιας και τα υπόλοιπα είτε πάρθηκαν από τους συγγενείς των νεκρών για να ταφούν είτε κλάπηκαν..
Αφού πήραμε δυνάμεις και ανάσες ξεκινήσαμε να πάμε σ ένα πολύ καλά διατηρημένο στρατόπεδο συγκέντρωσης των SS γνωστό ως Red Cross Nazi Concentration Camp. Εκεί ο ξεναγός μας προσέφερε δωρεάν ξενάγηση στο ισόγειο του κτιρίου και μόνο, γιατί ο πρώτος όροφος ήταν υπό διαμόρφωση. Εικόνες που τις έχουμε δει μόνο μέσα από ταινίες.
Μακάβρια , ανατριχιαστικά αλλά συνάμα πολύ ανθρώπινα και συγκινητικά ήταν όλα αυτά που ακούσαμε και είδαμε. Έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά σχετικά με την διατήρηση του χώρου αλλά και πολλών στοιχείων που παρουσιάζονται όπως όπλα, έγγραφα, συσκευές επικοινωνίας κα. Είναι ένας τόπος που αξίζει πραγματικά να τον επισκεφτεί κάποιος όταν βρεθεί εδώ.
Συνεχίσαμε τον δρόμο προς το κέντρο με σκοπό να καταλήξουμε στο Κάστρο της Νις. Ένα μεγαλοπρεπέστατο φρούριο που κτίστηκε τον 18ο αιώνα από τους Οθωμανούς δίπλα ακριβώς από το ποτάμι. Μπαίνοντας στο κάστρο υπάρχει στ αριστερά ένας μεγάλος ηλιόλουστος χώρος, διαμορφωμένος για καφέ όπου καθίσαμε να ξεκουραστούμε αλλά και να απολαύσουμε το τοπίο.
Όλοι μας θέλαμε να περιηγηθούμε σ όλο το κάστρο με την λιγότερη…κούραση και ο καλύτερος τρόπος που βρήκαμε ήταν… το παιδικό τρενάκι. Μες στην τρελή χαρά επιβιβαστήκαμε και κάναμε ακούραστοι όλο το κάστρο απ άκρη σ άκρη και αντικρίζοντας την πόλη από τους διάφορους πυργίσκους του. Το κάστρο καταπράσινο στο εσωτερικό του, πολύ περιποιημένο και ιδιαίτερα προσεγμένο, μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Ακριβώς δίπλα από το κάστρο, στην εξωτερική πλευρά, είχε μια τεράστια ανοικτή αγορά. Εκεί μπορούσες να βρεις ότι ήθελες, από ρουχισμό και είδη σπιτιού μέχρι λουλούδια και εργαλεία. Και μιας η μοναδική γυναίκα της παρέας γιόρταζε εκείνη την μέρα, μια ανθοδέσμη ήταν το καλύτερο δώρο..
Η ώρα είχε περάσει και το κουδουνάκι για το φαγητό είχε σημάνει. Στους δρόμους της πόλης υπήρχαν πολλά μαγαζιά που έψηναν κρέατα, τεράστια μπιφτέκια και προσπαθούσαν να τα χωρέσουν σε ψωμάκια με μια επάλειψη σάλτσας. Σ ένα τέτοιο μαγαζί που βρίσκεται στην ευθεία από την είσοδο του κάστρου, καθίσαμε για να ξαποστάσουμε και να απολαύσουμε το πολύ νόστιμο μπιφτέκι.
Οι τιμές πραγματικά εξευτελιστικές γι αυτά που προσφέρονται.. Σερβία είναι εδώ..
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Bελιγράδι - Ζάγκρεμπ
Nis
Είχε ήδη πάει απόγευμα . Η κούραση ήταν εμφανής και ήμασταν στο δίλημμα εάν θα πάμε στο ξενοδοχείο ή θα συνεχίσουμε στο επόμενο μέρος που είχαμε στην λίστα μας να επισκεφτούμε. Τελικά παρότι η απόσταση ήταν σχετικά μικρή, για να μην χάσουμε χρόνο αλλά και να μην κουραστούμε περαιτέρω, πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε στο αρχαιολογ ικό μουσείο της πόλης για να δούμε τα εκθέματα.
ΤΟ αρχαιολογικό Μουσείο ήταν ακόμη ανοικτό. Μόλις που το προλάβαμε.. Χωρίς εισιτήριο μπήκαμε και είδαμε πως στο εξωτερικό αξιοποιούν στο έπακρο την ανύπαρκτη σχεδόν πολιτιστική τους κληρονομιά. Τα εκθέματα πραγματικά ελάχιστα, κάλυπταν μόνο μια μεγάλη αίθουσα περίπου 100τμ. Είδαμε ασημένια και χάλκινα αντικείμενα μακεδονικής προέλευσης τα περισσότερα αλλά και κεραμικά σε βιτρίνες με ωραίες παρουσιάσεις και βγήκαμε από το κτίριο χωρίς κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση.
Η περιοχή με τα καφέ ήταν πολύ κοντά και έτσι περπατώντας είπαμε να ξαποστάσουμε πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε.
Το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε για μια χαλαρή βόλτα στο κέντρο της πόλης όπου το έρημο βράδυ της Κυριακής δεν είχε καμία σχέση με την πολύβουη Σαββατιάτικη νύχτα. Όσοι δεν βγήκαν το Σαββατόβραδο, ήδη το είχαν μετανιώσει.
Η Ομάδα από την πρώτη κιόλας μέρα είχε δείξει έναν άλλο οδηγικό χαρακτήρα από αυτόν που είναι συνηθισμένη. Τα χλμ τα κατάπινε πολύ γρήγορα καλύπτοντας πολύ εύκολα μεγάλες αποστάσεις. Συζητώντας λοιπόν για την αυριανή μέρα, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πέρασμα μέσα από το Βελιγράδι αλλά και από το Ζάγκρεμπ πριν καταλήξουμε στον επόμενο προορισμό μας, τις λίμνες στο Plitvice της Κροατίας. Άλλα 800+ χλμ είχαμε να διανύσουμε αλλά το παράξενο ήταν ότι αυτό είχε αρχίσει να μας χαροποιεί κι όχι να μας προβληματίζει..
Σκεφτόμενοι ήδη το αυριανό και φορτωμένο πρόγραμμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Το πρωινό είχε σερβιριστεί πολύ πιο νωρίς από το κανονικό μετά από παράκληση μας , μιας και είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Ο καιρός έξω από το παράθυρο μουντός και τα σύννεφα δεν έδειχναν καμία διάθεση να αφήσουν την θέση τους στον ήλιο. Το αντίθετο μάλιστα. Φορτώσαμε τα πράγματα μας, φορέσαμε τα αδιάβροχα μας και στην ώρα μας αναχωρήσαμε με ενδιάμεσο προορισμό το Βελιγράδι. Οι πρώτες στάλες τις βροχής έκαναν την εμφάνιση τους και πάλι, μας συντρόφευσαν δυνατά για 100 περίπου χλμ. Επειδή το οδόστρωμα μέχρι το Βελιγράδι ήταν πολύ καλό και ο δρόμος χωρίς πολλές στροφές, μας επέτρεψε να κρατήσουμε πολύ υψηλές ταχύτητες, καλύπτοντας γρήγορα την απόσταση.
Ο ήλιος είχε κάνει ολόλαμπρος την εμφάνιση του και τα αδιάβροχα πια ήταν βάσανο επάνω μας. Μπήκαμε στο Βελιγράδι και κατευθυνθήκαμε στην Μητρόπολη.. τον ιερό ναό του Αγίου Σάββα. Μια επιβλητική μεγάλη εκκλησία που στο εσωτερικό της χανόσουν. Ο Ιερός Ναός του Αγίου Σάββα είναι ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος ναός στον κόσμο. Είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και σημαντικό πρόσωπο της χώρας κατά την μεσαιωνική εποχή. Πριν 3 χρόνια που την είχαν πρωτοεπισκεφτεί οι T-Motoriders, είχαν αρχίσει τα έργα στο εσωτερικό του ναού , τα οποία ακόμα συνεχίζονταν. Αυτό δεν μας εμπόδισε να πάμε στο μικρό παρεκκλήσι που βρίσκεται στο εσωτερικό του και να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά αυτό το τεράστιο δημιούργημα.
Κάναμε μια μικρή βόλτα περιμετρικά ψωνίζοντας διάφορα αναμνηστικά. Ένας καφές εκεί κοντά ήταν ότι έπρεπε για εκείνη την στιγμή μα ο διοργανωτής μας είχε αντίθετη άποψη…
Οδηγήσαμε προς το κέντρο της πόλης περνώντας από κτίρια μισογκρεμισμένα, απομεινάρια του πολέμου που τα έχουν αφήσει επίτηδες για να τα βλέπουν και να μην ασθενεί η μνήμη τους. Φτάσαμε και παρκάραμε τις μηχανές πάνω στο πεζοδρόμιο έξω από το πασίγνωστο Hotel Moscba. Είναι σαν να πηγαίναμε στην πλατεία Συντάγματος, για καφέ στην Μεγάλη Βρετανία. Ο παρκαδόρος του ξενοδοχείου μ ένα τεράστιο χαμόγελο μας έκανε νόημα ότι θα τις προσέχει αυτός τις μηχανές μας και μόλις απομακρυνθήκαμε για να μπούμε στην καφετέρια στο ισόγειο, άρχισε να φωτογραφίζει τις καλές μας.
Στο ισόγειο του ξενοδοχείου λειτουργεί καφετέρια και ρεστοράν υψηλής γαστρονομίας. Τα γλυκά του ξακουστά σ όλο τον κόσμο. Το γλυκάκι λοιπόν επιβεβλημένο μαζί με τον καφέ σαν επιβράβευση για την μέχρι τώρα διαδρομή μας. Οι γεύσεις του γλυκού από την κρέμα , τους ξηρούς καρπούς και την σοκολάτα χοροπηδούσαν στον ουρανίσκο μας ευχαριστημένες και εμείς απολαμβάναμε μία εξαιρετική εμπειρία απόλαυσης. Είναι από τις φορές που θέλεις να μείνεις κι άλλο αλλά …πρέπει να φύγεις.. Με τις υπέροχες γεύσεις ακόμα στο στόμα, ετοιμαστήκαμε να αναχωρήσουμε.
Μετά από αυτό το σύντομο πέρασμα από την πρωτεύουσα της Σερβίας και δίνοντας την υπόσχεση πως με την πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψουμε για να εξερευνήσουμε καλύτερα αυτήν την ταλαιπωρημένη πόλη, ξεκινήσαμε για το Ζάγκρεμπ της Κροατίας. Πλοηγός μας πια ο άλλος Βασίλης της παρέας μας, μιας και τα μέρη τα ήξερ ε καλύτερα από τον καθένα μας και έτσι αφεθήκαμε στην εμπειρία του αυτή.
Περάσαμε χωρίς μεγάλη καθυστέρηση τα σύνορα. Τα χιλιόμετρα έτρεχαν επάνω στις ρόδες μας. Είχε ήδη πάει απόγευμα και ο ήλιος είχε κατέβει πιο κόκκινος χαμηλότερα χαρίζοντας μας θαυμάσιες εικόνες όταν εμείς μπήκαμε στην πρωτεύουσα της ανεξάρτητης από το 1991 Κροατίας, στο Ζάγκρεμπ. Ενθουσιαστήκαμε από την ρυμοτομία της πόλης και τα πολύ ωραία κτίρια. Μια πόλη του 1 εκ ανθρώπων.
Αφού κάναμε δυο φορές τον κύκλο για να δούμε πως θα πάμε στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, τελικά μπήκαμε με τις μηχανές και με χαμηλή ταχύτητα κινηθήκαμε πάνω στους λιθόχτιστους δρόμους και παρκάραμε έξω από τον μεγάλο καθεδρικό ναό στην πλατεία Kaptol. Ο ναός επιβλητικός, φάνταζε τεράστιος στα μάτια μας. Το Plitvice ήταν δύο ώρες μακριά αλλά αυτό ουδόλως μας απασχολούσε. Είχαμε διανύσει πάνω από 700 χλμ και το μόνο που ζητούσαμε ήταν να βρούμε ένα μέρος όπου τρώγοντας να απολαμβάναμε το κιτρινοκόκκινο χρώμα του ήλιου έτσι όπως έπεφτε πάνω στις επιφάνειες των κτιρίων και φώτιζε τα πάντα...
Ένα μαγαζί που θα το χαρακτηρίζαμε εδώ ως.. «κυριλέ», θα κάλυπτε κάθε γαστρονομική μας ανάγκη. Πραγματικά άλλο ένα μέρος όπου το φαγητό ήταν απόλαυση. Εκεί συνάντησα κι έναν φίλο, τον Γιάννη, που πριν λίγο καιρό είχε φύγει από την Ελλάδα για να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό. Μας μίλησε για την εμπειρία του μέχρι στιγμής για την διαμονή του εκεί και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.Είχε νυχτώσει για τα καλά. Περασμένες 10μμ πια, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για να πάμε στο Plitvice. Ο ρυθμός σίγουρα δεν θα ήταν αυτός που είχαμε στις πρωινές μας διαδρομές.
Αποχαιρετήσαμε τον Γιάννη και το φωτισμένο Ζάγκρεμπ και βγήκαμε προς τον σκοτεινό επαρχιακό δρόμο. Τα φώτα των μηχανών φώτιζαν το κατάμαυρο τοπίο. Τεράστια δέντρα υπήρχαν και κάλυπταν ακόμα και τα αστέρια. Η υγρασία και το κρύο σε σχέση με την κούραση μας, είχε αρχίσει να γίνεται πολύ έντονη. Η νυχτερινή οδήγηση όμως με τέτοιες καιρικές συνθήκες και φωτισμό, ήταν μια ηδονική απόλαυση. Το οδόστρωμα αρκετά καλό, με έντονη διαγράμμιση και ωραίες στρωτές στροφές.
Το σκοτάδι διέκοψε κάποια στιγμή ένας φωτισμένος κόμβος που το κίτρινο φως του έπεφτε σε μια πετρόχτιστη γέφυρα όπου από κάτω της υπήρχε ένα μεγάλο χωριό. Κόψαμε ταχύτητα.. Μπορούσες να δεις τις κορυφές των σπιτιών και την θαυμάσια αρχιτεκτονική τους αλλά και τα φωτισμένα σοκάκια και μας έκανε να νοιώσουμε ευλογημένοι και απέραντη ευτυχία για τις στιγμές που ζούσαμε παρόλη την όποια κούραση μας. Μετά τις 1πμ φτάσαμε στο κατάλυμα μας που βρίσκονταν μέσα στο πάρκο του Plitvice. Το σκοτάδι κρατούσε ακόμα καλά κρυμμένο το τοπίο που θα αντικρίζαμε την επόμενη μέρα. Ταχτοποιήσαμε τα πράγματα μας και εξουθενωμένοι αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Plitvice Lakes
Το επόμενο πρωί μας βρήκε πάνω από τον πλούσιο μπουφέ του ξενοδοχείου συγκεντρώνοντας δυνάμεις για το ποδαρόδρομο που πιστεύαμε ότι θα είχαμε.
Ο ήλιος όσο και να φώτιζε δεν μπορούσε να διώξει την υγρασία κι έτσι μαζί με το καπελάκι πήραμε και το αντιανεμικό μαζί μας και ξεκινήσαμε για να βρούμε το πάρκο.
Μόλις αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στην είσοδο του πάρκου , αρχίσαμε να μένουμε έκπληκτοι από την ομορφιά του τοπίου. Ένα απέραντο ανοιχτόχρωμο πράσινο απλώνονταν και έφτανε ως την άκρη του ματιού μας.. Κοιτάζοντας λίγο πιο χαμηλά όμως κάτι άλλαξε.. κάτι υπήρχε.. Στο βάθος, τεράστιοι καταρράκτες νερού έκαναν την εμφάνιση τους και μέσα στην ησυχία του τοπίου μπορούσες μάλιστα και να τους ακούσεις.
Αυτό ήταν. Κυρίες και κύριοι ένας παραμυθένιος κόσμος με σπήλαια , ποτάμια, καταρράκτες και λίμνες, ανάμεσα σε τρεις κορυφές των Δειναρικών Άλπεων, απλώνονταν μπροστά μας. Φτάσαμε στο εκδοτήριο εισιτηρίων όπου πληροφορηθήκαμε ότι έχει πολλές διαδρομές που θα μπορούσαμε να επιλέξουμε για να δούμε αυτό το τεράστιο πάρκο. Πληρώσαμε 110kn για όλο το Εθνικό πάρκο. Για αρχή προτιμήσαμε να κατηφορίσουμε και να πάρουμε το καραβάκι από το κέντρο της λίμνης που θα μας πήγαινε απέναντι προς τους καταρράκτες.
Η θέα είναι πολύ δύσκολο να μπορέσω να σας την περιγράψω. Στο μέσον μιας λίμνης που καθρέπτιζε το γαλάζιο του νερού, εμείς σκίζαμε τα νερά βλέποντας παντού τεράστια δέντρα.. Μια λίμνη στην μέση του πουθενά κι εμείς… στον μέσον της λίμνης. Το καραβάκι μας έβγαλε σ ένα ξέφωτο όπου υπήρχαν ξύλινα καθίσματα αλλά και πολλές καντίνες για καφέ ή και φαγητό. Επιλέξαμε ένα γρήγορο καφεδάκι και πήραμε το μονοπάτι για να πάμε σύμφωνα με τον χάρτη, στους μεγάλους καταρράκτες.
Τα ταξίδια μας στο εξωτερικό έχουν ένα ..μυστικό που θα σας εκμυστηρευτώ. Η μία μέρα να είναι γεμάτη οδηγικά και η επόμενη να έχει πολύ περπάτημα προσπαθώντας κάθε φορά να δούμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε στις πόλεις που πηγαίνουμε. Έτσι πάνω που κουραζόμαστε από το περπάτημα, αρχίζει η οδήγηση και τούμπαλιν.
Το περπάτημα μας έκανε να ξεπιαστούμε από την χθεσινή μέρα. Φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο, η θέα μας άφησε άφωνους. Τεράστιοι όγκοι νερού κατέληγαν σε ποταμάκια που έπεφταν από μεγάλο ύψος και οι καταρράκτες προσέφεραν ένα από τα ωραιότερα φωτογραφικά θέματα που είχα δει ποτέ… Πώς να αποτυπώσεις σε χαρτί αυτήν την ομορφιά του τοπίου, αυτό το μεγαλείο της φύσης.. οι εικόνες αφήνω να μιλήσουν από μόνες τους. Αφήσαμε πίσω το μπαλκονάκι της οπτασίας των ματιών μας και κατεβήκαμε κάτω , εκεί ακριβώς που «σκάνε» οι καταρράκτες. Δυστυχώς εκείνη την περίοδο είχαν έργα υποστήριξης του μονοπατιού και δεν επιτρέπονταν η είσοδος.
Είχε αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Ο θεός Ήλιος έφευγε αργά αργά αφήνοντας πίσω του υπέροχα χρώματα στον ουρανό αλλά και πάνω στον καθρέπτη της λίμνης.
Φτάσαμε και πάλι στον σταθμό όπου περιμέναμε υπομονετικά ένα από τα τελευταία καραβάκια να μας περάσει απέναντι. Ο δρόμος για το ξενοδοχείο κουραστικά ανηφορικός.
Συζητούσαμε για την απίστευτη αυτή εμπειρία και πως παρόλη την κούραση άξιζε πραγματικά τον κόπο που τον γυρίσαμε όλο. Κ η συζήτηση, έτσι εντελώς αναπάντεχα για τους T-Motoriders κατέληξε και πάλι στο… φαγητό. Η ώρα περασμένη και οι καφέδες και τα παγωτάκια δεν μπορούσαν να μας κρατήσουν άλλο.
Ένα παραδοσιακό εστιατόριο που βρίσκονταν μερικά χλμ πριν το ξενοδοχείο έμελλε να ήταν αυτό που θα έδινε ένα τέλος στο γουργουρητό μας. Η ώρα του φαγητού είχε φτάσει. Το περιβάλλον πανέμορφο, τα εδέσματα πεντανόστιμα όπως και τα ποτά τους. Μια τέτοια μέρα δεν μπορούσε να κλείσει με διαφορετικό τρόπο.
Πριν τα μεσάνυχτα πήραμε τις μηχανές αναζητώντας το ξενοδοχείο μας.. μ ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης γι αυτά που ζήσαμε αλλά και για την τελευταία νυχτερινή διαδρομή μέσα στο δάσος..
Η προβολή από το κινητό περιέχει πολλές λιγότερες φωτογραφίες σε σχέση όταν προβάλλεται σε υπολογιστή
Η προβολή από το κινητό περιέχει πολλές λιγότερες φωτογραφίες σε σχέση όταν προβάλλεται σε υπολογιστή
Αυτό όμως δεν μας πτόησε . Πήραμε τα εσωτερικά, ηλεκτρικά παρακαλώ, λεωφορεία που μας πήγαν από την ακριβώς αντίθετη μεριά του πάρκου, έτσι ώστε να κάνουμε τον κύκλο και μέχρι να νυχτώσει να το έχουμε δει όλο. Αυτό όμως προϋπόθετε περπάτημα.. σε χώμα, πάνω σε ξύλινα μονοπάτια, σε γεφυράκια, σε ανηφόρες όπου λαχάνιαζες για να τις βγάλεις, μέσα από τις πηγές που βρεχόσουν, πάνω σε πασσάλους μέσα στην λίμνη. Το θεματικό προστατευόμενο πάρκο των 16 λιμνών στον Εθνικό Δρυμό στο Plitvice της Κροατίας. Μια εξωτική περιήγηση στον… επίγειο παράδεισο..