T-Motoriders
T-Motoriders
η πιό ταξιδιάρικη παρέα
σας περιμένει!
Χαράματα Πρωτομαγιάς, το ξυπνητήρι χτυπούσε μελωδικά στ' αυτιά μου προσπαθώντας να αφυπνίσει το κουρασμένο κορμί μου. Είχε φτάσει η στιγμή που θα ξεκινούσαμε για το 2ο ταξίδι των T-Motoriders εκτός συνόρων.
Ξάνθη-Χάσκοβο-Βέλικο Τάρνοβο
Το βράδυ, η βόλτα στην παλι ά πόλη ήταν επιβεβλημένη μιας και θα υπήρχε συνάντηση με μέλη της ομάδας από τις γύρω περιοχές.. Πρόσωπα γνωστά άρχισαν να καταφτάνουν. Φατσούλες παιδικές που συνόδευαν τους γονείς μ ένα τεράστιο χαμόγελο, μας έδειχναν την συνέχεια..
Ευχαριστώ τα παιδιά που ήρθαν και μας τίμησαν με την παρουσία τους : τον Κύρκο με την Αλεξάνδρα που έφεραν μαζί τους και τον junior T-Motorider, τον Κώστα με την Κατερίνα, τον Γιάννη με την Γεωργία, τον Δαμιανό με την Διονυσία, τον Κυριάκο με την Φανή και τον Γιώργο με την Χρυσούλα που όλοι τους ομόρφυναν πολύ εκείνη την βραδιά.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Οι βαλίτσες φορτώθηκαν με γοργό ρυθμό και αφού βρεθήκαμε όλοι στο σημείο συνάντησης, μ' ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλια μας, ξεκινήσαμε με προορισμό την Ξάνθη όπου θα γίνονταν η ανασυγκρότηση της ομάδας πριν τα σύνορα.
Ο δρόμος από την Αθήνα μέχρι την Ξάνθη γεμάτος με διόδια, που κάθε λίγο σταματάγαμε να πληρώσουμε αν και οι ανταποδοτικές υπηρεσίες δεν αξίζουν τέτοιο βαρύ αντίτιμο για τις μοτοσικλέτες. Στις στάσεις μας , ανεφοδιασμός καφεδάκι και κάποιο σνακ.. τα απαραίτητα συστατικά.
Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, λες και είχαμε ραντεβού, βρεθήκαμε όλοι μαζί.. εμείς από την Αθήνα και οι άλλοι από την Κρήτη και την Σόφια.. Όλη η παρέα σε πλήρη σύνθεση πια.. Το πάζλ των ταξιδευτών των T-Motoriders μόλις είχε συμπληρωθεί..
Ο καφές και οι ρακές είχαν την τιμητική τους.. Τα πειράγματα και τα χαχανητά επίσης.. Και η ώρα περνούσε ευχάριστα κι ούτε που το καταλάβαμε πότε νύχτωσε..
Το δείπνο της ομάδας, σ ένα από τα καλύτερα μαγαζιά της πόλης έγινε σε..εορταστικό κλίμα.. Χαίρεσαι όταν βλέπεις πρόσωπα που έχεις ταξιδέψει μαζί τους, έχεις ζήσει ωραίες στιγμές αλλά λόγω απόστασης, υποχρεώσεων αλλά και της κρίσης, κάνεις πολύ καιρό να τους ξαναδείς.. Προσπαθείς να αναπληρώσεις χαμένες επικοινωνίες και νέα μηνών, μέσα σε λίγα λεπτά.
Το ραντεβού για αναχώρηση το επόμενο πρωί είχε οριστεί στις 8πμ. Δεν είχαμε συνταξιδέψει ποτέ όλοι μαζί. Κάθε παρέα όμως έχει την δικιά της χημεία και χαρακτήρα, που την διαμορφώνουν τα ίδια της τα μέλη. Έτσι και οι T-Motoriders. Κομμάτια ενός πάζλ που δένει αρμονικά το ένα με το άλλο..
Η πρώτη πρωινή ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ήμασταν στις μηχανές στην ώρα μας και ένα τέταρτο αργότερα αναχωρούσαμε με προορισμό την Κομοτηνή και τα σύνορα. Τα πρώτα θετικά σημάδια ότι η εξόρμηση αυτή θα πήγαινε πολύ καλά, είχαν ήδη φανεί.
Mε την συνοδεία του Κύρκου από την Ξάνθη, αφήσαμε την Εγνατία και μπήκαμε στην Κομοτηνή. Υπάρχει ένα νέος δρόμος που οδηγεί στα σύνορα με την Βουλγαρία και δεν έχει πολύ καιρό που παραδόθηκε στην κυκλοφορία.Έτσι και εμείς κατευθυνθήκαμε ανατολικά της πόλης κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο και ακολουθήσαμε τις πινακίδες, μιας και τα gps δεν ήταν όλα ενημερωμένα .
Ο δρόμος αρκετά καλός οδηγούσε μέσα από σήραγγες στα βουνά και από εκεί στα σύνορα. Εντύπωση μας προκάλεσαν οι ονομασίες στις συνεχόμενες σήραγγες που βρήκαμε στον δρόμο μας.. Η πρώτη ονομάζονταν «Τυχερό» και η τελευταία «Φρουρός» με ενδιάμεσες κάποιες μικρότερες, όπως «Σολομώντας» αλλά και μία μάλιστα την έλεγαν… Κατερίνα !!! Η γυναίκα του εργολάβου ήταν μάλλον…ή η κόρη του ή……….. Μόνος αυτός ξέρει..
Ο έλεγχος στα σύνορα, τυπικός και ξεμπερδέψαμε γρήγορα. Ο πρώτος μας προορισμός ήταν η πόλη Χάσκοβο, περίπου 100χλμ από τα σύνορα. Για την οδήγηση στην Βουλγαρία, χρειάζεσαι επιπρόσθετα και μία «vignette” που την προμηθεύεσαι από πρατήρια καυσίμων.
Μπαίνοντας λοιπόν στην χώρα άρχισαν και τα «ωραία» , όπως αποδείχθηκαν στην συνέχεια, προβλήματα με τα gps μας. Διαφορετικές πορείες στο καθένα ή κι ακόμα ίδιες αλλά από παλιούς δρόμους που μόνο δρόμους δεν θύμιζαν. Ένας ντόπιος μην γνωρίζοντας καμιά άλλη γλώσσα πλην της δικής του, προσπαθούσε με νοήματα να μας πείσει να τον ακολουθήσουμε για να μας βγάλει σ έναν καινούργιο δρόμο. Μετά από μια μίνι σύσκεψη μεταξύ μας , αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε σε μία διαδρομή όχι μεγαλύτερη των 5 χλμ όπου μας έβγαλε στον νέο δρόμο που πήγαινε προς τα βόρεια της χώρας. Όταν βγήκε από το αμάξι για να μας χαιρετίσει, το επιφώνημα θαυμασμού για τις σωματικές διαστάσεις του «οδηγού» μας ήταν από όλους μας το ίδιο…
Οι πρώτες εικόνες της χώρας που άρχισαν να ξεδιπλώνονταν μπροστά μας, ήταν μαγευτικές. Το πράσινο κυριαρχούσε παντού σε όλες του τις αποχρώσεις. Η κατάβαση από το βουνό και τα περάσματα από ατέλειωτες γέφυρες που κυλούσαν από κάτω τους γάργαρα τα νερά, μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε στην Βουλγαρία. Αλήθεια όμως , ποια ήταν η χώρα που πραγματικά νομίζαμε ότι ξέραμε και είχαμε στο μυαλό μας??
Ο ανεφοδιασμός απαραίτητος για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Εκεί, πίσω από το βενζινάδικο , απλώνονταν μπροστά στα μάτια μας, όλο το οικοδομικό πλάνο των κομμουνιστικών καθεστώτων. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα από εργατικές κατοικίες με μικρά μπαλκόνια που πλέον είχαν κλειστεί με τζαμαρίες, πνιγμένα στο πράσινο με μικρά άλση, με πάρκιν σε κάθε τετράγωνο και την δική της παιδική χαρά…
Το πρώτο αξιοθέατο που είχαμε στην λίστα μας για να δούμε, θα το συναντούσαμε μπαίνοντας στην πόλη του Χάσκοβο, στα αριστερά και πάνω σ ένα λόφο. Εκεί βρίσκεται το άγαλμα της Παναγίας Της Βρεφοκρατούσας, το υψηλότερο άγαλμα της Παναγίας στον κόσμο με 14μ ύψος την Παναγία και συνολικά με το βάθρο φτάνει τα 32μ. Το άγαλμα αυτό ολοκληρώθηκε το 2003 και την επόμενη χρονιά μπήκε στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Πραγματικά εντυπωσιακό. Στην βάση του αγάλματος υπάρχει το μικρό Βουλγαρικό Ορθόδοξο Παρεκκλήσι της Γέννησης της Θεοτόκου με λιτές τοιχογραφίες.. Μας εντυπωσίασε ο θόλος με τα ανοικτά χρώματα του και τον Παντοκράτορα. Η ιστορία αναφέρει ότι τα χρήματα που απαιτήθηκαν για την όλη κατασκευή, συγκεντρώθηκαν από την πώληση καρτ ποστάλ (5 λέβα) που έδειχναν πως θα είναι ο λόφος μετά την κατασκευή του μνημείου
Χάσκοβο
Στον εξωτερικό χώρο δίπλα από το άγαλμα, υπάρχει επίσης ένα τεράστιο καμπαναριό που μόλις φτάσαμε άρχισαν να χτυπούν τα σήμαντρα του. Μια κατασκευή εξίσου αρκετά ψηλή, φτάνοντας τα 30 μ ύψος. Ανεβήκαμε στο εσωτερικό του. Η θέα της πόλης του Χάσκοβο από ψηλά.. Η πόλη των 80.000 κατοίκων..
Το άγαλμα με το καμπαναριό δένουν αρμονικά μεταξύ τους χαρακτηρίζοντας τον λόφο επιδεικτικά θρησκευτικό που αξίζει να τον επισκεφτείς.
Ακριβώς δίπλα από το μνημείο, υπάρχει ένα καφέ, με θέα από την ταράτσα όπου καθίσαμε για να θαυμάσουμε το τοπία πίνοντας το καφεδάκι μας ..
Στις εξορμήσεις μας εκτός των συνόρων, αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει παρασέρνοντας μαζί του το άγχος και το στρεσάρισμα που ζούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Ξέρουμε πάντα ότι στον προορισμό μας θα φτάσουμε πχ το απόγευμα χωρίς ποτέ να ορίσουμε συγκεκριμένη ώρα..
Ο δρόμος της πρώτης μέρας συνέχιζε μέσα από την Στάρα Ζαγόρα που βρίσκεται περίπου 60χλμ βόρεια του Χάσκοβο. Στην ιστορία της Βουλγαρίας η πόλη αυτή αναφέρεται με τα πιο μελανά χρώματα μιας και εδώ έγινε η μεγαλύτερη σφαγή, το 1877, όπου ο τούρκικος στρατός σφαγίασε πάνω από 14.000 αμάχους..
Μπήκαμε για μια γρήγορη στάση στο κέντρο της πόλης με τους τεράστιους δρόμους, μήπως βρούμε την περίφημη «Πέτρινη Σημαία».. Μάταια όμως.. Αντ αυτής βρήκαμε την κεντρική πλατεία όπου μια στάση για ξεμούδιασμα ήταν επιβεβλημένη.
Ο καιρός άρχισε να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα..Μόνο 100χλμ απέμειναν μέχρι τον τελικό προορισ μό μας..το Βέλικο Τάρνοβο.
Βέλικο Τάρνοβο
Φτάσαμε στην πόλη αργά το απόγευμα αφού χρειάστηκε να φορέσουμε τα αδιάβροχα μας για την μπόρα που συναντήσαμε στο ανέβασμα του βουνού.. Μετά την απαραίτητη ξεκούραση και αφού δειπνήσαμε στο ξενοδοχείο μιας και προσφέρονταν με ημιδιατροφή, βγήκαμε για μια νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της πόλης. Τα ταξί που καλέσαμε ήρθαν γρήγορα. Γενικά όλα τα ταξί που χρησιμοποιήσαμε στην Βουλγαρία ήταν πολύ καθαρά στο εσωτερικό τους, μέχρι και αρωματικά χώρου είχαν, με οδηγούς περιποιημένους, συνδεδεμένα όλα με κέντρο εξυπηρέτησης και άμεση σύνδεση μέσω του τάμπλετ που βρίσκονταν στο παρμπρίζ του κάθε οχήματος. Οργάνωση…
Περπατήσαμε αναζητώντας την παλιά πόλη. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες 10μμ και τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κλείσει. Κόσμος δεν κυκλοφορούσε και τα μπαράκια ήταν τα περισσότερα άδεια. Πήραμε το παγωτό μας και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για ξεκούραση. Όμως 200 μ από την είσοδο στην παλιά πόλη , στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο της, την Σαμοβόδσκα Τσαρσίγια, ήρθε η αποζημίωση.
Μία κυρία στο μαγαζί της, μέσα στην νύχτα έφτιαχνε χειροποίητο μαλλί για κανταΐφι.. Ένας τεράστιος κωνικός τέντζερης, που από κάτω θερμαίνονταν με γκάζι και γύρναγε με το χέρι, και από επάνω ένα φλασκί με τρύπες, έριχνε την ρευστή ζύμη που αμέσως ξεραίνονταν και το μάζευε σαν ένα τεράστιο εύπλαστο μακαρόνι. Η απλότητα του παραδοσιακού τρόπου παρασκευής μας έβαλε να σκεφτούμε πόσο απλά και αγνά φτιάχνονταν όλα τα πράγματα πριν χρόνια και σε μερικά σημεία ακόμα συνεχίζονται..
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη για να μας επιβραβεύσει που επιλέξαμε ως προορισμό, την πόλη του Βέλικο Τάρνοβο , την πόλη των Τσάρων..
Το ταξί, μας έφερε αρκετά γρήγορα από το ξενοδοχείο, στην είσοδο του κάστρου. Ακριβώς απέναντι βγάλαμε εισιτήριο με κόστος 6 Λέβα και περάσαμε την είσοδο, όπου δύο πράγματα μας έκαναν εντύπωση. Ενώ ήταν ημέρα Σάββατο , βρίσκονταν εκεί αρκετά παιδάκια που με την καθοδήγηση της δασκάλας τους… ζωγράφιζαν το τοπίο. Το δεύτερο ήταν ότι υπήρχαν μηχανήματα (που θα τα συναντούσαμε αργότερα σε πολλά κεντρικά σημεία σε όλη την Βουλγαρία), όπου έπαιρνες αναμνηστικά νομίσματα τυπωμένα κάθε φορά με σχέδιο από το σημείο ενδιαφέροντος που επισκεπτόσουν.. Νομίσματα σε πολύ καλή ποιότητα κατασκευής και όχι ακριβά.
Συνεχίσαμε την ανάβαση μας προς το κέντρο του κάστρου όπου δέσποζε ο πύργος του Βαλδουίνου. Το κάστρο βρίσκεται κτισμένο στον λόφο Τσάρεβετς, έναν από τους 3 λόφους όπου έχει κτιστεί το Βέλικο Τάρνοβο. Οι άλλοι δύο λόφοι είναι η Τραπέζιτσα και η Σβάτα Γκορά που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Άγιον Όρος». Μην ξεχνάμε πως στα παλιά τα χρόνια, το Βέλικο Τάρνοβο ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη σε διακίνηση εμπορευμάτων και αξιών μετά την Κωνσταντινούπολη και αυτός ήταν ο λόγος που δεχόταν επιθέσεις κατά καιρούς. Από εκεί ξεκίνησε για τους Βούλγαρους η απελευθέρωση της χώρας από τους Οθωμανούς...
Στο κάτω μέρος του πύργου υπάρχει μία εκκλησία στην οποία οι διακοσμήσεις στο εσωτερικό δεν θύμιζαν με τίποτα αυτές που γνωρίζαμε. Βγαλμένες από την ιστορία αλλά και τα ευαγγέλια, είδαμε τις πιο παράξενες τοιχογραφίες όπου τα χαρακτηριστικά των προσώπων ήταν αρκετά μεγάλα και έντονα. Μόνον οι φωτογραφίες μπορούν να δώσουν την εικόνα αυτή γιατί οποιαδήποτε άλλη περιγραφή χάνει το νόημα της.
Από την πίσω μεριά του κάστρου υπάρχει ένας ανελκυστήρας που σε πάει (με συνοδεία και επί πληρωμή) στον εξώστη. Η θέα μαγευτική. Όλο το Βέλικο Τάρνοβο στα πόδια μα ς. Ο ποταμός Γιάτρα σαν φίδι που έχει σφίξει την πόλη… Η πύλη των Φράγκων στα δεξιά μας, στην Φραγκική συνοικία, έμοιαζε σαν το αντίπαλο κάστρο που θα έπρεπε να καταλάβουμε..
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Συνεχίσαμε την πολύωρη ξενάγηση μας, στους χώρους του κάστρου θαυμάζοντας την ονειρική θέα .Λίγο πιο πάνω από την είσοδο του κάστρου, ο Αλέξανδρος με τον Νίκο, ξεδίπλωσαν όλο το ταλέντο τους στην υποκριτική, φορώντας αρχαία πανοπλία σε τουριστική ατραξιόν και κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να διπλωθούμε από τα γέλια
Όμως η ώρα είχε περάσει και το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται οπότε κατηφορίσαμε με προορισμό την παλιά πόλη που δεν απέχει και πολύ από το κάστρο. Εκεί σβήσαμε την δίψα μας με μπόλικη μπυρίτσα που την συνοδεύσαμε με εκλεκτά εδέσματα. Οι τιμές αρκετά καλές για εμάς μιας και η ισοτιμία ευρώ –λέβα είναι 1 προς 2.
Απέναν τι από την είσοδο της παλιάς πόλης, τιμήσαμε και πάλι το χειροποίητο παγωτό με τις εξαιρετικές γεύσεις που είχε.
Έχοντας πάρει τις απαραίτητες δυνάμεις , σκορπιστήκαμε για shopping therapy στους δρόμους του Βέλικο Τάρνοβο. Άλλος για σουβενίρ, άλλος για αθλητικά, άλλος για γυαλιά ηλίου.. Μοντελάκια γίναμε πάλι..
Αποκαμωμένοι επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο ετοιμάζοντας τα πράγματα μας για την επόμενη μέρα όπου ο προορισμός μας ήταν η Φιλιππούπολη.
κείμενο: Bασίλης Οικονόμου