T-Motoriders
T-Motoriders
η πιό ταξιδιάρικη παρέα
σας περιμένει!
Η κατάβαση άρχισε παίζοντας με την πολύ στριφτερή διαδρομή που βοηθούσε και η καλή ποιότητα της ασφάλτου. Η στάση μας στο Κάρλοβο μας έδειξε για άλλη μια φορά πως είναι η ποιότητα ζωής στις επαρχιακές πόλεις της Βουλγαρίας και πως το παραδοσιακό τοπίο και κατασκευή, μπορεί να δέσει τόσο γλυκά με το σύγχρονο.
Φιλιππούπολη - Σόφια - Ρίλα
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
Ο καιρός λίγο άστατος μας υποδέχθηκε το επόμενο πρωινό. Όλοι για άλλη μια φορά, πανέτοιμοι στην ώρα μας για το επόμενο προορισμό. Για την Φιλιππούπολη είχαμε επιλέξει να περάσουμε από το Σεβλίεβο, Τρόιαν και να σταματήσουμε στην πόλη Κάρλοβο για καφεδάκι. Οι διαδρομή για άλλη μία φορά εκπληκτικής ομορφιάς. Δρόμοι και καταπράσινα τοπία, γέφυρες και τρεχούμενα νερά που σου προσέφεραν ηδονική οδήγηση. Σταματήσαμε αρκετές φορές για να αποτυπώσουμε την ομορφιά αυτή. Ένα από τα μέρη που περάσαμε ήταν το Εθνικό Πάρκο (Central Balkan National Park) όπου βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 2.300μ Το χιόνι κάλυπτε ακόμα κάποια σημεία του βουνού όπου στην κορυφή του δέσποζε ένα μνημείο πολέμου, μια τεράστια αψίδα, που από την μία μεριά είχε την χρονολογία 1978 και από την άλλη 1944. Από εκεί η πεδιάδα της Φιλιππούπολης απλώνονταν σε όλη της την έκταση.
Απολαύσαμε τον καφέ μας στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου ήταν η ώρα που σχολούσαν οι εργαζόμενοι και περνούσαν από εκεί..άλλοι με γραβάτες άλλοι απλοί εργάτες.. και στην μέση της πλατείας ένας πατέρας έπαιζε με τον γιό του το καινούργιο παιχνίδι.. ένα μεγάλο drone με κάμερα... Οι αντιθέσεις παντού..
Ήταν ήδη μεσημέρι όταν συνεχίσαμε προς την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας..την πόλη που πήρε το όνομα της από τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Φίλλιπο Β΄, την Φιλιππούπολη ή αλλιώς Plovdiv.
Το ξενοδοχείο μας ήταν σε κεντρικό σημείο της πόλης. Μόλις φτάσαμε ο ξενοδόχος μας οδήγησε κατ ευθείαν στο υπόγειο φυλασσόμενο πάρκιν όπου αφήσαμε τις καλές μας και δεν τις μετακινήσαμε καθόλου κατά την διάρκεια της παραμονής μας.
Γρήγορα φτάσαμε με τα πόδια στην παλιά πόλη που η έκταση της είναι περίπου σε διαστάσεις σαν την δικιά μας πλατεία Συντάγματος μέχρι το Γκάζι. Καθημερινά περπατάγαμε 15 με 20χλμ για να μπορέσουμε να θαυμάσουμε όλα αυτά τα τοπία. Παντού αγάλματα με ιστορική προέλευση αλλά και κάποια σύγχρονα βγαλμένα από art gallery
Αποφασίσαμε να φάμε κάτι πρόχειρο και μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε κάτι σαν ντονέρ. Τυλιγμένο σε μια τεράστια αραβική πίτα, με άφθονο κρέας και πατάτες, περίπου 2 σουβλάκια γίγας δικά μας και με μόλις 1,5 Ευρώ, ήταν ότι έπρεπε για να κατευνάσει την πείνα μας..
Το πλούσιο πρωινό, ήταν στρωμένο και πανέτοιμο για να φορτίσει τις μπαταρίες μας γεμίζοντας τα πεινασμένα στομαχάκια μας. Τα λιγοστά σύννεφα χόρευαν στον καταγάλανο ουρανό και ο ήλιος περίμενε υπ ομονετικά να μας δει για να αρχίσει να μας ζεσταίνει ..
Έχοντας ακόμα δυνάμεις αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μέχρι το ποτάμι (Maritsa river). Πάνω στην γέφυρα, υπήρχαν στεγασμένα καταστήματα αριστερά και δεξιά που θύμιζαν περισσότερο εμπορικό κέντρο παρά πέρασμα γέφυρας.
Μοναστήρι της Ρίλα
Σόφια
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
"Κλικάροντας" στις φωτογραφίες... μεγενθύνονται.
κείμενο: Bασίλης Οικονόμου
Αφού τακτοποιηθήκαμε κατεβήκαμε για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη.
Οι δρόμοι λιθόστρωτοι, ότι πρέπει για δοκιμές αμορτισέρ..
Είχε νυχτώσει για τα καλά και μιας η βραδιά ήταν ζεστή, περπατώντας δίπλα από την παλιά πόλη και μέσα από τον κήπο (Tsar Simeon’s Garden) φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Άλλη μια υπέροχη μέρα έκλεινε με μια γλυκιά κούραση
Κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη. Μετά την πλατεία που βρίσκεται το αρχαίο στάδιο, στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον λόφο της παλιάς πόλης. Προσπεράσαμε τον καθεδρικό ναό που θα τον βλέπαμε στο τέλος της ξενάγησης και αρκετά πιο πάνω μπήκαμε στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Οι αγιογραφίες στις σλαβικές χώρες όπως και στις ρώσικες εκκλησίες, ξεχωρίζουν αμέσως στην αποτύπωση των χαρακτηριστικών του προσώπου καθώς και της ενδυμασίας.
Δίπλα από την εκκλησία βρίσκεται το Εθνογραφικό Μουσείο. Ένα μουσείο που μπορείς να δεις την εξέλιξη της χώρας αυτής μέσα από το πέρασμα των χρόνων..από ενδυμασίες, τρόπους κατασκευής σπιτιών και εργαλείων μέχρι και ολόκληρες αναπαραστάσεις από τα εσωτερικά των σπιτιών. Κι όλα αυτά στεγασμένα σ ένα παλιό αρχοντικό.
Λίγο πιο πάνω είναι η κορυφή του λόφου όπου μπορείς να δεις την πόλη απ άκρη σ άκρη.. Εκεί υπάρχει και ένα καφέ όπου οι φυλλωσιές των δέντρων το σκεπάζουν χαρίζοντας του δροσιά κάτω από τον ζεστό ήλιο. Εκεί βρήκαμε και εμείς τον χρόνο να ξαποστάσουμε και να απολαύσουμε το καφεδάκι μας.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέσα στην παλιά πόλη κατεβαίνοντας μέχρι την ανατολική πύλη της πολης και ξανά ανηφορίζοντας, αναζητώντας μέσα από τα στενά σοκάκια το αρχαίο θέατρο . Από κοντά θυμίζει σε μικρογραφία το δικό μας Ηρώδειο, με το κατάλευκο μάρμαρο να το θαυμάζεις.
Επιστρέψαμε από εκεί που είχαμε ξεκινήσει, τον καθεδρικό ναό..
Μια στάση για καφέ και έτοιμοι για τον επόμενο μακρινό αυτή την φορά προορισμό.
Με ταξί κατευθυνθήκαμε πίσω από το στάδιο Plovdiv όπου μέσα στο μεγάλο πάρκο, έχουν κατασκευάσει μια τεράστια τεχνητή λίμνη στην οποία υπάρχουν ψάρια μερικά από αυτά ξεπερνούν τα 3 κιλά, και την χρησιμοποιούν ως κέντρο προπόνησης των κωπηλατικών ομάδων τους. Ο καυτός ήλιος είχε αρχίσει να μας εξαντλεί ώσπου τα σύννεφα έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό και μας προστάτευαν ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το περπάτημα μας. Πραγματικά θαυμάσιο το έργο των αθλητικών εγκαταστάσεων.
Είχε φτάσει ήδη απόγευμα και η όρεξη να δούμε κι άλλα πράγματα στην πόλη υπήρχε ακόμα. Πήραμε και πάλι ταξί και κατευθυνθήκαμε στον λόφο που βρίσκεται κοντά στην παλιά πόλη και κάθε βράδυ φώτιζε ένα άγαλμα (Liberators Hill). Για να ανέβεις στην κορυφή του λόφου , μόνο ένας τρόπος υπάρχει..Παρόλο που περπατάγαμε όλη την ημέρα, μόνο όταν φτάσαμε στην κορφή του μνημείου καταλάβαμε ότι οι δυνάμεις μας είχαν αρχίσει να στερεύουν. Ξαποστάσαμε θαυμάζοντας όλη την ομορφιά του τοπίου και βλέποντας την πόλη από ψηλά.. Το μνημείο κατασκευασμένο είναι αφιερωμένο στον Ρώσικο στρατό που βοήθησε στην απελευθέρωση της πόλης
Το κατέβασμα από τον λόφο μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε και ένα υπαίθριο κέντρο άθλησης που έχουν φτιάξει..εντυπωσιαστήκαμε γιατί στην Ελλάδα δεν τα έχουμε δει αυτά.
Ο δρόμος από εκεί μέχρι το ξενοδοχείο κανένα μισάωρο.. Αφού ξεκουραστήκαμε κατεβήκαμε για να περάσουμε το τελευταίο βράδυ μας στην πόλη απολαμβάνοντας την τοπική κουζίνα σ ενα από τα καλύτερα παραδοσιακά εστιατόρια που τύχαινε ναναι κοντά στο ξενοδοχείο μας.
Μέσα είχε βγει παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα και όταν αποχώρησε έδωσε την θέση του στους θαμώνες να δείξουν τις χορευτικές τους ικανότητες..Οταν έπεσαν και τα ελληνικά τραγούδια, με Θεοδωρίδου κτλ το ελληνικό αθάνατο πνεύμα ξύπνησε και ελαφρώς θολωμένο μεταξύ χαράς και μπύρας αρχίσαμε να δείχνουμε πως χορεύονται οι…..ζεμπεκιές στους απορημένους θαμώνες.. Το τσακίρ κέφι είχα ανάψει για τα καλα..Ευτυχώς η απόσταση μέχρι το ξενοδοχείο ήταν ότι έπρεπε για να χωνέψουμε μιας και είναι γνωστό ότι οι T-Motoriders δεν τρώνε και πολύ…… τώρα γιατί μας φωνάζουν ακριδοχώρι, δεν έχω καταλάβει ακόμα..
Τετάρτη πρωί και αφού πήραμε το πρωινό μας, για άλλη μια φορά στην ώρα μας, όλοι έτοιμοι προς αναχώρηση. Ο δρόμος για την Σόφια θα περνούσε από το χιονοδρομικό Kostenets , το Σάμοκοβ και την λίμνη Ίσκαρ.
Για όσους αποφασίσουν ακόμα και χειμώνα να γυρίσουν σ αυτά τα μέρη, τα τοπία θα τους μείνουν αξέχαστα. Ο δρόμος σε αρκετά καλή κατάσταση. Το χιονοδρομικό, ακόμα και τώρα που ήταν χωρίς χιόνι, είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για διακοπές. Δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιο μέρος να καθίσουμε για καφέ κι έτσι συνεχίσαμε τον δρόμο μας..
Η λίμνη Ίσκαρ μπροστά μας φάνταζε να είναι αρκετά μεγάλη. Η διαδρομή παράλληλα με την λίμνη , απλά μαγευτική.
Με τις υπέροχες ε ναλλαγές των τοπίων , και θαυμάζοντας τις ομορφιές της φύσης, ούτε που το καταλάβαμε πότε φτάσαμε τα περίχωρα της πρωτεύουσας..την Σόφια.
Το ξενοδοχείο μας βρίσκονταν κοντά στο κέντρο της πόλης. Οι κεντρικοί δρόμοι πλακόστρωτοι, έμοιαζαν σαν μια τεράστια πίστα δοκιμής αναρτήσεων, υποβάλλοντας αθέλητα όλους τους οδηγούς και τα οχήματα σε τεστ.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας και ξεκουραστήκαμε, ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα με τις μηχανές, με οικοδεσπότη το Αλέξανδρο μόνιμο κάτοικο πια της Σόφιας ..
Εάν φανταστείτε την οδό Πανεπιστημίου στην Αθήνα , να την έχουν πεζοδρομήσει και να υπάρχουν μαγαζιά και πολλά καφέ γεμάτα από κόσμο, δεν θα απείχε και πολύ αυτήν η εικόνα με τον κεντρικό πεζόδρομο στην Σόφια. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε ελεύθερες καρέκλες για την μεγάλη παρέα μας.. Τα ελληνικά τα ακούγαμε πια καθαρά να τα μιλάνε οι παρέες των φοιτητών εκεί.
Πήραμε τον κατήφορο για να πάρουμε μια πρώτη γεύση από τα αξιοθέατα της πόλης αν και δεν έχει πολλά και όσα είναι, βρίσκονταν μαζεμένα. Έτσι μας διευκόλυνε αφάνταστα το γεγονός να μην χρειάζεται για μία ακόμα φορά να καλύψουμε με τα πόδια μεγάλες αποστάσεις για να δούμε ..
Είχε αρχίσει ήδη να νυχτώνει. Ο Αλέξανδρος ξεδίπλωνε δεξιοτεχνικά μία μία τις εκπλήξεις που μας είχε ετοιμάσει. Πήραμε τις μηχανές μας και βγήκαμε στον περιφερειακό. Ο περιφερειακός δρόμος στην Σόφια από ψηλά μοιάζει μ ένα τεράστιο πεντάγωνο οπότε είναι πολύ δύσκολο να χαθείς. Προορισμός μας το νέο Mall,ένα από τα 11!! Που έχει αυτή η πόλη.
Ο Γιώργος ένα έλληνας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην χώρα αυτή μας υποδέχθηκε θερμά στο μαγαζί του..Το φαγητό εξαίσιο..ειδικά το κότσι που το προτιμήσαμε αρκετοί..έγλυφες τα δάκτυλα σου..
Το μαγαζί διέθετε και live stage οπότε ο Γιώργος δεν έχασε την ευκαιρία να ανέβει στο πάλκο και με την συνοδεία μιας φίλης του, να μας τραγουδήσει δικά του αγαπημένα κομμάτια...Ακόμα ηχούν στ αυτιά μου τα τραγούδια που μας αφιέρωνε..…"να μας πάρεις μακρυά..να μας πας σ άγνωστα μέρη»…
Ο δρόμος για το ξενοδοχείο εύκολος παρά την γλυκιά κούραση…
Η επόμενη μέρα μας βρήκε όλους στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, να τραγουδάμε στον Νίκο για τα γενέθλια του και εκείνος να προσπαθεί να σβήσει τα κεράκια που είχαμε βάλει πάνω στο γλυκό. Τέτοιες χαρούμενες προσωπικές στιγμές είναι που σε δένουν ακόμα πιο πολύ..Και παρέα μας είχε δεθεί…όσο δεν πήγαινε άλλο..
Είχε φτάσει η ώρα για την μεγαλύτερη έκπληξη που μας επεφύλασσε ο Αλέξανδρος. Το club της Harley Davison σε 2 μέρες έκλεινε ένα χρόνο λειτουργίας. Στους εορτασμούς είχε έρθει από την Αγγλία για το ευρωπαϊκό τουρ, μία νταλίκα με όλα τα μοντέλα της εταιρίας.
Συνοδεία της αστυνομίας, για διαφημιστικούς λόγους, θα έμπαινε το κομβόι με τις μηχανές στο κέντρο της Σόφιας. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν..οδηγοί για τις θρυλικές μηχανές..Και φυσικά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη μία τέτοια ευκαιρία..
Περιηγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις της Harley Sofia να δούμε ποιο μοντέλο θα πάρει ο καθένας, συμπληρώσαμε τα αντίστοιχα έντυπα και η βόλτα στην πόλη της Σόφιας είχε άλλον..θόρυβο και διάθεση..
Μπροστά ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, ένα Audi TTcabrio συνοδεία μηχανών, απέκλειαν κάθε κόμβο για να περάσουμε.. Το Club H-D Sofia και οι T-Motoriders είχαν γίνει ένα, και σε σχηματισμό ανά δυάδες οδηγούσαν στους κεντρικούς δρόμους τραβώντας τα βλέμματα των περαστικών..
Μία εμπειρία ανεπανάληπτη που μας στιγμάτισε όλους, άσχετα τι γνώμη είχε ο καθένας για αυτές τις μηχανές... Μια εμπειρία που θα την θυμόμαστε πάντα όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Γυρίσαμε στην αντιπροσωπεία μ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες από αυτήν την συνάντηση και την γνωριμία με τα μέλη του club, αποτυπώνουν την χαρά μας
Γυρίσαμε στην αντιπροσωπεία μ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες από αυτήν την συνάντηση και την γνωριμία με τα μέλη του club, αποτυπώνουν την χαρά μας..
Επιστρέψαμε τις μηχανές στο ξενοδοχείο και με ταξί κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το κέντρο για όσα δεν είχαμε προλάβει να δούμε αλλά και για τα απαραίτητα ψώνια
Η επίσκεψη μας ξεκίνησε από τον καθεδρικό ναό της πόλης..όπου το χρυσό στους τρούλους της σε μαγεύει. Σε κάθε μεγάλη πλατεία υπάρχει και κάποιο μνημείο. Περάσαμε από το προεδρικό μέγαρο, το κτίριο της όπερας αλλά και αρκετά κτίρια που στεκόσουν να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική τους..
Η ώρα είχε περάσει. Το στομάχι μας είχε αρχίσει (πάλι??) να διαμαρτύρεται…
Η τελευταία μας νύχτα στην Βουλγαρία έπρεπε να εορταστεί δεόντως. Έτσι κατευθυνθήκαμε προς το βουνό… όπου μία παραδοσιακή ταβέρνα, αρκετά ακριβή για τους ίδιους τους κατοίκους της πρωτεύουσας μιας και μαζεύει την ¨καλή ¨ κοινωνία, περίμενε να μας υποδεχθεί και να μας ταξιδέψει στο δικό της ταξίδι των γεύσεων και των ήχων..
Το τοπίο βγαλμένο από ταινία.. ενας νερόμυλος είχε μεταμορφωθεί σε εστιατόριο πολυτελείας υποδεχόμενο κάθε κάτοικο αυτής της πόλης..
Οι παραδοσιακοί χοροί και τα τραγούδια μας κέντρισαν την προσοχή. Ένα χορός θύμιζε πολύ έναν θρακιώτικο που χορεύεται με κουτάλες στα χέρια.
Το τοπίο βγαλμένο από ταινία.. ενας νερόμυλος είχε μεταμορφωθεί σε εστιατόριο πολυτελείας υποδεχόμενο κάθε κάτοικο αυτής της πόλης..
Οι παραδοσιακοί χοροί και τα τραγούδια μας κέντρισαν την προσοχή. Ένα χορός θύμιζε πολύ έναν θρακιώτικο που χορεύεται με κουτάλες στα χέρια.
Με τις μελωδίες να χαϊδεύουν τα αυτιά μας , το εξαίσιο φαγητό να χορεύει στον ουρανίσκο μας και το ποτό να κατεβαίνει γάργαρα τον οισοφάγο μας, μα με τους δείχτες του ρολογιού αδυσώπητοι να μας θυμίσουν πως η ώρα να επιστρέψουμε πίσω για να ετοιμάσουμε τα πράγματα μας για την επάνοδο στην πατρίδα, είχε φτάσει..
Με ταξί πάλι κατεβήκαμε από το βουνό μέσα σε καταχνιά …μακρυά τα φώτα της πόλης μας καλούσαν για τον τελευταίο χορό..
Ίσως η πιο γεμάτη και φορτισμένη συναισθηματικά μέρα που ζήσαμε αυτό το διάστημα στη Βουλγαρία..
Το πρωινό βαρύ στις καρδιές μας και στο μυαλό μας..
Ετοιμαστήκαμε και με την συνοδεία του Αλέξανδρου, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο μας προορισμό πριν μπούμε στην Ελλάδα..το μοναστήρι της Ρίλας
Περίπου 120χλμ νότια της Σόφιας και σε υψόμετρο 1.150μ υπάρχει από τον 10ο αιώνα το φημισμένο Ορθόδοξο μοναστήρι της Ρίλας που πήρε το όνομα του από έναν ερημίτη μοναχό, τον Αγιο Ιωάννη της Ρίλας. Τα 20 περίπου χλμ από τον κύριο οδικό άξονα μέχρι το μοναστήρι , ήταν μέσα σε καταπράσινα τοπία με τα ποτάμια να τρέχουν παράλληλα με εμάς αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση. Φτάνοντας στο μοναστήρι, εντυπωσιάζεσαι από την έντονη διχρωμία του λευκού και του καφέ που υπάρχει στον εσωτερικό διάκοσμο. Τα 300 κελιά στα τριώροφα πατώματα φαντάζουν επιβλητικά. Η εκκλησία στο μέσον του μοναστηριού με υπέροχες και ζωντανά χρώματα τοιχογραφίες
Το ίδιο και το εσωτερικό του ναού. Σηκώναμε το βλέμμα ψηλά θαυμάζοντας τις υπέροχες παραστάσεις. Από την πίσω μεριά του μοναστηριού, υπάρχουν μαγαζιά όπου καθίσαμε να απολαύσουμε την υπέροχη θέα με τα γάργαρα νερά να τρέχουν δίπλα μας και εμείς να πίνουμε το καφεδάκι μας..
Η ώρα πέρασε ευχάριστα. Είχαμε συνειδητοποιήσει ότι σε λίγες ώρες θα ήμασταν στην Ελλάδα και κανείς μας πραγματικά δεν ήθελε να τελειώσει αυτό που ζούσαμε.
11 άτομα που ξεκινήσαμε χωρίς όλοι να γνωρίζουν όλους, χωρίς να έχουμε ξαναταξιδέψει όλοι μαζί, σε λιγότερο από μια εβδομάδα είχαμε δεθεί πολύ, σχεδόν είχαμε γίνει ένα..
Πριν από τα σύνορα, ο τελευταίος ανεφοδιασμός, η τελευταία στάση για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρά πριν τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του..
Η συγκίνηση κάτι παραπάνω από εμφανή στα πρόσωπα μας..
Αποχαιρετιστήκαμε δίνοντας την υπόσχεση πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε μαζί , σε διαδρομές και μέρη γνωστά και άγνωστα, για να ζήσουμε στιγμές που θα μας μείνουν χαραγμένες βαθειά μέσα μας όπως κι αυτές που ζήσαμε την μία εβδομάδα την Βουλγαρία..